Sunday, February 04, 2007

หล่อๆ แสนดี แถวนี้มีมั๊ย (1)

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 3-4 Feb 2007

การตามหาผู้ชายสักคนยังไม่สิ้นสุด มันเป็นการเดินทางตามหาสองอาทิตย์ที่ดูยาวนานเหมือนสองเดือน แต่ก็คงไม่เหมือนใครหลายๆ คน...ที่ยังคงเฝ้าตามหาใครสักคนที่ใช่

เวลาที่ผ่านไปช้าๆ ผมได้แต่เฝ้าภาวนา วอนสวรรค์เมตตา ส่งคนที่ดูโอเค หุ่นดี นิสัยดี มีวินัย ใจกว้าง และเล่นหนังได้...สักคนเถอะครับ

ผมขอมากไปมั๊ยเนี่ย?

คุณผู้อ่านครับ เกือบแล้วเชียว คนล่าสุดน่ะ เขาเหมาะสมแทบทุกอย่าง แล้วเขาก็เปลี่ยนใจในที่สุด พอรู้ว่ามีบางฉากต้องแสดงด้วย

...จูบกับผู้ชายเนี่ย...มันยากนักรึไง?

ผมไม่โทษทีมงานหรอกครับที่ยังหาคนมารับบทนี้ไม่ได้ เราต้องช่วยกัน แค่นักแสดงอีกคน อีกคนเดียว และอีกนิดเดียว ใช่สิ หึๆ อีกนิดเดียว เราก็จะเลยเดดไลน์กันอยู่แล้ว

ผมเคยเล่าให้ท่านผู้อ่านฟังในเมโทรไลฟ์ฉบับก่อนหน้าตอนกลางๆ เดือนมกราคมว่า ผมกำลังมองหาผู้สนใจจำนวนมากมาร่วมงานในหนังเรื่องใหม่อยู่ ผมรู้สึกดีนะครับที่ประกาศขอความช่วยเหลือจากท่านผู้อ่าน ผมรู้สึกมีกองหนุนตลอดเวลาทำอะไร และส่วนหนึ่ง ผมคิดว่าสิ่งได้มาและนำมาเขียนจะทำให้ผู้อ่าน อ่านแล้วสนุก และอีกส่วนหนึ่ง ผมก็จะได้รู้สึกสมเพชตัวเองไปในตัว

หนังใหม่เรื่องนี้ใช้ตัวละครเปลือง เปลืองมาก พอผมประกาศไป ผมก็ได้รับความเมตตาจากหลายๆ ท่านที่ส่งรูปถ่าย ส่งอีเมลมาแนะนำตัวกันมากมาย ทั้งมาจากกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด มีทั้งรูปเต็มตัว รูปครึ่งตัว รูปใส่เสื้อ รูปถอดเสื้อ และกระทั่งรูปไม่ใส่อะไรเลย ขอบคุณมากนะครับ

แต่ในจำนวนมากมายนั้น ผมก็ยังไม่พบ “คุณไพบูลย์” อยู่ดี

คุณไพบูลย์ คือตัวละครสำคัญตัวหนึ่งของหนังคอมดี้เรื่องนี้ เขาเป็นเจ้าของสถานบริการแห่งหนึ่ง อายุยี่สิบปลายๆ หรือสามสิบต้นๆ ไม่ได้หล่อมาก แต่ดูดี หุ่นดี แข็งแรง เพราะเขาต้องรับบท “ผู้ติดเชื้อเอชไอวีที่รู้จักดูแลรักษาสุขภาพของตัวเอง”

ถ้านั่งรออีเมลไปเรื่อยๆ คงใช่ที่ การเดินทางตามหาอีกครั้งจึงเริ่มต้นขึ้น สามทุ่มกว่าๆ ของวันหนึ่ง...

ผู้ช่วยผู้กำกับ น้องรักตัวเล็ก และผม เราเข้าไปอยู่ในเซาน่าแห่งหนึ่ง ตอนแรกๆ ผมนึกภาพไม่ออกว่า เราจะจัดการงานตรงนี้ยังไง จะตั้งโต๊ะ แล้วรับสมัคร มันจะดูตลกไปหรือเปล่ากับสถานที่นั้น? หรือไม่คนที่ผ่านไปผ่านมาในที่นั้น อาจเข้าใจว่า เรามาจากบริษัทมือถือ มาตั้งโต๊ะแจกซิม กันถึงในเซาน่า?

เราไม่ตั้งโต๊ะ แต่นั่งรอ ‘เป้าหมาย’ อย่างระทึกตรงมุมบันไดขึ้นลง แอร์เย็นๆ ทำให้ผมหนาวสั่นเป็นระยะ เพราะไอและจามมาหลายวันแล้ว แต่พอได้เห็นคนหล่อๆ หุ่นดีๆ ผมก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา ตอนนี้เสียงไอแค็กๆ กลายเป็นเสียงเรียกร้องความสนใจแทน แทบหายหนาวไปเลยล่ะครับ เพราะที่นี่ขึ้นชื่อว่า รวมพลคนหุ่นเฟิร์ม ผมมั่นใจว่า คืนนี้ลุ้นแน่ๆ ผมจะต้องได้เจอคุณไพบูลย์

แรกๆ ก็ทำตัวไม่ถูกล่ะครับว่าจะจีบพวกเขายังไง อยู่ๆ ผมก็นึกถึงคนที่ทำหน้าที่แมวมองขึ้นมา พวกเขาทำตัวยังไงนะ? เขาต้องพูดจายังไงนะเพื่อจะได้คนในแบบที่ต้องการ? พูดแล้วคนสนใจ และอีกหลายๆ คำถาม แต่เอาเถอะ อย่างน้อย ในนี้ ผมก็ไม่ต้องคิดว่า พวกเขาต้องแต่งตัวยังไง เพราะในเซาน่าส่วนใหญ่ แขกจะนุ่งกุงเกงลิงตัวเดียว หรือไม่ก็นุ่งผ้าขนหนูหนึ่งผืนเท่านั้น

ผมไม่ได้นุ่งทั้งสองอย่าง ผมใส่กางเกงขาสั้น เสื้อกล้ามออกกำลังกาย รองเท้าฟิตเนส เพราะในเซาน่ามีห้องออกกำลังกาย คงถูไถกลมกลืนได้ ถ้าผมใส่ผ้าขนหนู ผมคงไม่อยากทำงาน แต่อยากทำอย่างอื่น ส่วนน้องผู้ช่วยผู้กำกับ ผมเตรียมชุดมาให้เขาเอง เราเลยแต่งตัวเหมือนกันราวฝาแฝด น้องรักตัวเล็กคนนั้นเล่า สบายมาก เขาเป็นแขกประจำที่นี่อยู่แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ในชุดผ้าขนหนู

หลังจากขออนุญาตเจ้าหน้าที่แล้ว เราก็ไม่รีรอ พอเห็นว่า คนไหนเข้าข่าย ผมก็จะส่งน้องผ้าขนหนูผู้มีหุ่นฟิตเปรี๊ยะเข้าไปปะกบทันที เราบอกเป้าหมายว่า เราอยากได้นักแสดงหน้าใหม่ กล้าเล่น กล้าเป็นตัวของตัวเอง เราจะขอชื่อ และเบอร์โทร จดไว้ในสมุด ที่นี่เขาก็มี ‘ธุระ’ กันทั้งนั้นน่ะครับ คงไม่มีใครอยากมาเสวนากับพวกเรายาวนาน จะเสียเวลาโปรยเสน่ห์ของพวกเขา

ตอนที่นั่งเหล่คนอยู่ในนั้น บอกตามตรงล่ะครับ เพลินดีมาก ผู้คนพลุกพล่าน เรามองไป เขาก็มองมา แบบงงๆ แต่ส่วนใหญ่ก็ยิ้มให้ด้วยไมตรี สักพัก มีหนุ่มขาวตี๋ รูปร่างท้วมคนหนึ่งโผล่มา ดูเขาเฟร็นด์ลี่ดี เขาคงสงสัยว่า เรามาทำอะไรกัน หนุ่มหน้าใสเยี่ยมหน้ามามองสมุดโน้ตที่ผมกำลังจดบันทึกบรรยายหน้าตา รูปร่าง และเรื่องประทับใจเกี่ยวกับคนที่เราเพิ่งได้ชื่อและเบอร์โทรมา

เขาคนนั้นค่อยๆ นั่งลงมาเงียบๆ เนียนๆ ใกล้ๆ ผม ผมชักสงสัยว่า เขาอยากจะสมัครหรือเปล่า เลยชวนคุยเรื่อยเปื่อย เขาถามโน่น ถามนี่ว่า เรามาทำอะไรกัน น้องสองคนที่มากับผมและนั่งถัดไปอีกฟากก็เริ่มงงว่า เราคุยอะไรกัน จนคนหนึ่ง คงทนไม่ไหว ถามขึ้นมาว่า มีอะไรหรือเปล่าครับ?

แขกแปลกหน้าคนนั้นยิ้มๆ แล้วชี้มาทางผม บอกว่า “อยากจะรู้ว่า...คนนี้...มีแฟนรึยัง”

หา? ...ผมหัวเราะแก้เก้อ เอ่อ....ผมรู้สึกขอบคุณมากนะครับ.....ไม่นึก...ไม่ฝันเลยว่า ในนี้ ตัวเองจะขายได้...

คุณผู้อ่านเชื่อไหมครับว่า เวลาสองชั่วโมงเศษ เราได้ชื่อและเบอร์โทรศัพท์มาเกือบสิบห้าคน ดูเหมือนจะเยอะ แต่ความจริงไม่เลย เพราะในจำนวนนี้ เราต้องไป ‘กล่อม’ พวกเขาให้เขามาเทสต์หน้ากล้อง และลองอ่านบทอีก แต่ผมก็มั่นใจว่า ในลิสต์รายชื่อนี้ น่าจะมี ‘คุณไพบูลย์’ ซักคนสิ

เราแยกย้ายกันตอนเวลาเกือบเที่ยงคืน ง่วงกันมากแล้ว

วันรุ่งขึ้น ตอนเย็นๆ ผมได้รับโทรศัพท์และเสียงกระตือรือร้นจากทีมงาน

“พี่ครับ โทรตามทุกคน คุยแล้ว ไม่มีใครกล้าเล่นบทนี้เลย”

ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของตัวเองอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้สำหรับตัวละครตัวนี้

นี่ตูจะโทษสวรรค์หรือบทจูบดี?

อีกอาทิตย์หนึ่งผ่านไป เราก็ยังไม่ได้ ‘คุณไพบูลย์’ ผมเริ่มรู้สึกร้อนรนมากยิ่งขึ้น และรู้สึกว่า พวกเราคงยังไม่ได้ทำอะไรถึงที่สุด

ผมจำได้ว่า หนังเรื่อง “เพลงสุดท้าย” ทีมงานค้นหานักแสดงไปเจอ “น้องแอม” ที่กลายมาเป็นนางเอกคนสวยของเรื่องจากริมถนน และใกล้ถึงเวลาเปิดกล้องแล้ว คือ ตอนนั้น น้องแอมเดินออกมาจากร้านๆ หนึ่งที่เสียงดัง แล้วมายืนริมถนนเพื่อจะคุยโทรศัพท์ แมวมองขับรถผ่านไปปร๊าดพอดี เปิดกระจก แล้วชักชวนไปพบผู้กำกับเลยในวันรุ่งขึ้น

หนังเรื่องที่แล้ว เราก็เริ่มถ่ายทำไปแล้วหนึ่งหรือสองวัน เราถึงได้ตัวละครสำคัญมาหนึ่งตัวจนครบ คุณผู้อ่านคงมีความเชื่อเหมือนผม ถ้าคนเราตั้งใจทำอะไรจริงๆ จังๆ มันต้องสำเร็จสิน่า

แค่อีกตัวเดียวเอง เราก็จะปิดจ๊อบได้

ผมรู้สึกฮึดขึ้นมาอีกหน ใช่สิ! เราต้องค้นหาต่อไป เรายังไม่ได้ทำอะไรสุดๆ เลยนะ

(ฉบับหน้า จากเซาน่า ไปบาร์นวด และบาร์อื่นๆ อีก การตามหาจะสิ้นสุดลงหรือไม่? ใครจะมาเป็น คุณไพบูลย์ ของผม?)

บอกต่อกันไป : Dreamgirls เข้าแล้วอาทิตย์หน้านี้ ไปชมกัน ดูซิว่า ผู้กำกับ-ผู้เขียนบทคนดัง Bill Condon (God & Monster, Kinsey) จะนำละครเพลงบรอดเวย์มาลงแผ่นฟิล์มอย่างไร/ 8 มีนาคม เตรียมไปดู Go Go G-Boys หนังที่สร้างความฮือฮาให้กับเต๊ะ ศตวรรษ จากไต้หวัน สู่ไทย ที่ House Rama

-end-

All rights reserved.

7 comments:

Anonymous said...

พี่วิทย์ สู้ๆ ขอให้หาคุณไพบูลย์เจอไวๆค่ะ อุตส่าห์ไปตามหาถึงซาวน่าแล้ว ยังไม่เจอเลย ทำไมมันหายากเย็นขนาดนี้ ชอบพี่วิทย์เล่ามากเลยค่ะ เห็นภาพ และไม่อยากเชื่อว่า มีหนุ่มมาจีบพี่วิทย์ด้วย พี่วิทย์คะ rbb the movie วางแผงเมื่อไหร่บอกด้วย ขอกำหนดการที่แน่นอนค่ะ ส่วน go go g-boys อดเหมือนเดิม รอวีซีดีอีกแล้ว

Anonymous said...

เข้ามาแวะให้กำลังใจพี่วิทย์อีกหนึ่งคนคับ จริงๆ แล้วก็อยากจะช่วยแสดงให้หรอกนะครับ แต่ติดที่ว่า เออ เอ่อ เออ พี่จะเอาหรือเปล่าล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่ก็น่าสนใจดีไม่น้อยนะครับ อยากลองเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง เผื่อฟลุ๊คๆ ได้เป็นดารา ก็ยังน่าจะโอเคนะ

ว่ามั๊ยครับ

"คนของความสะใจครับ"

Anonymous said...

มาให้กำลังใจครับ

หาเจอเร็วๆ นะครับ

Anonymous said...

สาวอิสานรอรัก

นั่นแหน่...
ต้องเป็น ซอย อารีย์ แน่ๆ เลย
(อิอิ ทำไม่สาวอิสานรอรัก รู้ นะ)

แบบเคยไป ทัศนศึกษาค่ะ
คนอื่นไปเที่ยวนะคะ
แต่สาวอิสานฯ ไปทัศนศึกษา จริงๆค่ะ
เก็บข้อมูล เข้าห้องนั้นออกห้องนี้
วุ่นวายไป

Anonymous said...

กลัวโดน test ลำ เอ๊ย หน้ากล้องอ่ะ เลยไม่กล้า

Anonymous said...

เอาไว้ถ่าย "สารคดี" เมื่อไหร่ อย่าลืม เมล์มาเรียกผมไปเทสต์หน้ากล้องน้ะคับ เผื่อจะดังแข่งกับ "ขำกลิ้งลิงกับหมา" บ้าง อิอิ

^__^

Vitaya S. said...

ใครอยากมาช่วยงาน ได้เลย มีงานให้ทำเพรียบ
ขออำภัยที่ตอนสองขึ้นช้าไปหน่อย
บล็อคนี้บังคับให้ใช้ template ใหม่
แถมต้องลงทะเบียนวุ่น เลยกว่าจะรู้ว่า ทำไง
ก็ล่าไปตีสองของคืนวันอาทิตย์...

ตอนนี้เริ่มถ่ายหนังแล้วล่ะครับ ชีวิตคง
วุ่นวายพิลึก

RBB THE MOVIE เข้า B2S
แล้วครับ ช่วยบอกต่อกันไปด้วยครับขอบคุณมากทุกๆ คน..(วันที่ 24 กพ. จะจัดงานที่ Zen, Central
World
ฉลองให้ RBB เสียที หลังจากใช้เวลานานมาก
กว่าจะได้ลงแผ่น...ไปเจอกันนะ ตอน 5 โมงเย็น)