หล่อๆ แสนดี แถวนี้มีมั๊ย (2)

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 10-11 Feb 2007

ฉบับที่แล้ว ผมกับทีมงานรับประทานแห้วกันไปล่ะครับ หลังจากใช้เวลาตามหานักแสดงในหนังเรื่องใหม่ที่ใกล้จะถ่ายทำกันอยู่รอมร่อ

เราไปแวะเซาน่าที่มีผู้ชายหล่อๆ หน้าตาดีๆ หุ่นดีๆ เราได้ชื่อ ได้เบอร์มาแต่ไม่มีซักคนใครกล้าเล่นบทๆ หนึ่ง เป็นบทบาทของตัวละครชื่อ คุณไพบูลย์ ที่มีฉากเลิฟซีน

แต่เรายอมแพ้ไม่ได้ มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จ

ผมโทรไปหาเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ผู้ซึ่งเป็นที่รับรู้ในหมู่เพื่อนฝูงว่า เขาเป็น “นักเที่ยวหนุ่มนวด” ตัวยง

คือเพื่อนคนนี้ ขี้เมื่อยน่ะครับ แต่ความจริงแล้ว คนไปเที่ยวสปา บาร์นวดผู้ชายทั้งหลาย “ขี้คัน” ต่างหาก ก็คงเหมือนกับบรรดาคุณผู้ชายที่ชอบไปอาบอบนวด นั่นแหละครับ ชายเกย์ก็ไปบาร์นวด ชายทั่วไป ก็ไปอาบอบนวด

วันหนึ่ง พอจัดเวลาได้เหมาะๆ คือหมายถึง ได้ละแล้วซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อการตามหาคุณไพบูลย์อีกครั้ง เพื่อนผมก็พาผมและผู้ช่วยผู้กำกับไปสปานวดแห่งหนึ่งกลางกทม.

สถานที่ใหญ่โตโอ่โถงเชียวแหละ ที่นี่ขึ้นชื่อว่า มีพนักงานให้เลือกมากหน้า มากหุ่น มากแบบ และบริการได้สารพัดแบบ เพื่อนผมรายงานสรรพคุณ แต่ผู้จัดการของร้านบอกได้ถึงใจกว่า

“อย่างน้องคนนี้ครับพี่ เป็นผู้ชายนะครับ มีเมียแล้ว แต่ ‘รับ’ ได้ ไม่ใช่รุกอย่างเดียว” เขาบอกอย่างภาคภูมิขณะชี้ไปที่รูปในแค็ตตาล็อกรวมภาพพนักงานนับสิบแต่ในนั้น ก็ยังไม่เจอใครที่เหมาะๆ ซักคน เราสามคน กวาดตามองไปที่กลุ่มพนักงานเกือบยี่สิบคนที่นั่งเล่น นั่งคุยกันอยู่ไม่ไกล

บางคนถอดเสื้อ บางคนใส่เสื้อกล้าม บางคนนั่งเฉยๆ บางคนมองไป ก็ส่งยิ้มหวานเย้ายวนมา แต่ผมยังมองไม่เห็น “คุณไพบูลย์” ของผมอยู่ดี เราบอกให้ผู้จัดการร้านลองทาบทามเจ้าของร้านดูก่อนว่า เป็นไปได้ไหมที่เราจะขอพนักงานไปเล่นหนังสักคน สักพัก เขากลับมา

“คุยให้แล้ว ขอโทษพี่ๆ ด้วยนะครับ คงไม่สะดวก คือ เจ้าของบอกว่า เด็กนวดที่ผ่านมา หลายคน พอไปถ่ายแบบแฟชั่นมั่ง ไปเล่นหนังมั่ง ก็ไม่กลับมาทำงานอีกเลย คิดว่า ตัวเองเป็นดาราใหญ่ ทางเราก็เสียลูกค้า เด็กก็เสีย เสียเวลา” ผู้จัดการร้านบอก

พวกเรามองหน้ากันงงๆ เขาคงเห็นแววตาผิดหวังของเราในนั้นด้วย

“เอางี้สิ พี่ไปบาร์อะโกโก้นะ หรือไม่ก็โน่นเลย วัง (สราญรมย์) มีให้เลือกเยอะแยะ ตรงแถววังน่ะ ผมไปรับมาประจำ ต้องไปเร็วๆ หัวค่ำหน่อยนะ จะได้ ‘น้ำแรก’”

ฟังแล้วก็อดขำไม่ได้กับภาษาที่เขาใช้ ฟังดูเหมือนหยาดทิพย์มาชโลมใจ แต่พวกเราไม่ได้จะไปคั้นน้ำแรก หรือบีบน้ำสองนี่นา

“พี่กลัวว่า พวกเขาจะไม่มีวินัยน่ะสิ เดี๋ยวนัดวันถ่ายแล้ว ก็ไม่โผล่มา งานพังกันหมดพอดี” ผมแย้ง

“ก็ให้เงินเขาไว้ก่อน ซื้อใจกันไว้ก่อน แล้วก็ค่อยๆ คุยกัน” ผู้จัดการกล้ามโต ยิ้มระรื่น หน้าตาทะเล้นต่อไป

จริงๆ แล้ว เพื่อนคนนี้ที่ไปเป็นเพื่อนผม มีอีกฉายาหนึ่งนั่นคือ “ขาประจำอะโกโก้”
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ผมกับเพื่อนก็พาตัวเองมานั่งอยู่ในบาร์แห่งหนึ่งตอนสามทุ่มเศษๆ น้องผู้ช่วยผู้กำกับปลีกตัวไปแล้ว สำหรับผม ตอนนี้ ชักไม่มั่นใจแล้วสิว่า คืนนี้จะอยู่เหนือความควบคุมของผมหรือเปล่า และอะไรจะเกิดขึ้น มานั่งดูโชว์ในบาร์แบบนี้

“ดูเอาสิ มีคนไหนเข้าตามั่ง” เพื่อนผมเปิดฉาก ยิ้มย่อง ไม่วาย เขาชี้ไปที่น้องคนหนึ่ง หน้าตาเกลี้ยงเกลามาก เขาบอกว่า เคยพาน้องคนนี้ออกไปครั้งหนึ่งแล้ว

ผมกวาดสายตาไปพักหนึ่ง เห็นน้องหน้าใส เฮ้อ เด็กไป แต่แล้ว ตรงแถวหลัง ผมก็สะดุดกับหนุ่มผมหยักศก เขาสูงประมาณ 178 สังเกตดูใบหน้าแล้วจากระยะไกลๆ เขาน่าจะเกิน 25 ปี ยิ่งเทียบกับน้องอะโกโก้สองแถวหน้า หนุ่มผมลอน กินขาดด้านอายุ ต้องไม่ใช่เด็กๆ แน่ชัวร์ นั่นน่ะ ต้องเป็นคุณไพบูลย์ของผม

เราบอกหมายเลขกัปตัน และให้เรียกน้องคนนั้นมานั่งคุย ปกติ แขกจะถามกัปตันก่อนว่า คนที่จะเลือกเป็นยังไง รับ หรือ รุก หรือทำอะไรได้มั่ง ราวๆ นั้น เพื่อนผมบอก แต่ผมไม่ได้จะอ็อฟเขาไปมีอะไรนี่ ผมจะค้นหาเองว่า เขาเป็นคนยังไง

ผมกะเอาไว้ว่า จะสัมภาษณ์คร่าวๆ ไม่ให้เขารู้ตัวเสียก่อน หากเขาเป็นคนพูดเสียงเหน่อ เพราะเป็นคนท้องถิ่นต่างจังหวัด หรือพูดไม่ชัด เพราะอาจเป็นเด็กดอย “กินแค-เหลาะ” ซึ่งเดี๋ยวนี้ ลงดอยมา กทม.กันเยอะมาก เป็นอย่างนี้ทั้งหมด ผมขอบาย เพราะไม่ตรงคาแรคเตอร์ที่วางไว้

“ผมชื่อ โอ ครับ” น้องโอ ตัวสูงใหญ่ไหว้เราสองคน แล้วเราก็จัดที่ให้เขานั่งตรงกลางระหว่างผมกับเพื่อน เขายิ้มสวยมากๆ ถึงมากที่สุด

หลังจากบอกชื่อเสียงเรียงนามของเราสองคน ผมก็อยากรู้ขึ้นมาทันที “ขอโทษครับ น้องโอ...พี่ถามนิดหนึ่ง บอกได้เปล่าว่า..อายุเท่าไหร่” ผมถามออกไปโต้งๆ ทั้งๆ ที่คิดไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้ไก่ตื่น

เขาส่ายหน้า ยิ้มอายๆ ไม่ยอมบอก ไม่รู้สิครับคุณผู้อ่าน เวลาผมเจอผู้ชายยิ้มอายๆ ทีไร มันใจสั่นซะทุกที

แม้เขาจะปฏิเสธที่จะบอกอายุ แต่จากการคะเนของผมกับเพื่อน และดูบริเวณหางตายามเขาแย้มยิ้ม มันเริ่มมีรอยเท้ากาลางๆ มาประทับบ้างแล้วล่ะ ผมว่า น้องโอ ต้องอายุ 27 หรือ 28 แน่นอน ตรงกับสเปคคุณไพบูลย์ ถ้าเขาสวมแว่นสักเล็กน้อย เขาจะหล่อยิ่งขึ้นไปอีก ผมมองเห็นไรขนรอดจากเสื้อกล้ามบนหน้าอกขอเขา เซ็กซี่ไม่เบา ถ้าถอดออกมาดู

ความคิดผมเริ่มสับสนว่า ผมจะชวนเขายังไงดี หรือเพื่อการทำงานที่สมบูรณ์แบบ ผมควรจะพาเขาออกไปเลยซะตอนนี้ เปิดห้อง ขึ้นเตียง แล้วก็ดูซิว่า เขามีลีลา บทบาทเป็นไงมั่ง ก่อนที่จะเฉลยกับเขาว่า ผมกำลังมองหานักแสดงอยู่

เพื่อนตัวดียืนยันว่า มันเป็นความคิดที่วิเศษมาก โดยบอกว่า หลังจากที่ผมมีอะไรกับเขาแล้ว เขาคงไม่ประหม่าแบบนี้ไง?

ผมว่า ชักจะไปกันใหญ่แล้วล่ะ

เราสองคนสลับกันถามคำถามเขาอีกสองสามคำถาม เพื่อจะค้นหาความสนใจของเขา แต่ดูเหมือนนายโอเริ่มแสดงความอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง ถึงช่วงเวลาบนเวทีที่เด็กอะโกโก้ทุกคนต้องไปยืนเต้นพร้อมกันเพื่อเปิดรายการโชว์ที่จะตามมา โอขอตัวไปขึ้นเวที แต่พอรายการโชว์นั้นจบ เรารออยู่นาน น้องโอคนยิ้มสวยก็ไม่กลับมานั่งหน้าหล่อที่เดิมอีกเลย หนุ่มในฝันของผมหายตัวไปไร้ร่องรอยซะแล้ว! หรือเขาโดน “อ็อฟ” ไปไม่ทันสังเกต? ผมชักรู้สึกอยากโทษตัวเองขึ้นมา ถ้าเมื่อกี้ ก่อนที่เขาจะไปขึ้นเวที ผมบอกว่า จะ “พา” เขาออกไป เขาคงไม่หายตัวไปมั้ง

ผมกับเพื่อนนั่งเซ็งอยู่พักใหญ่ พลางทบทวนดูว่า เราสองคนทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ผมรุกหนักเกินไป? เลยทำให้โอไม่สบายใจ? ความจริง ผมตัดสินใจแล้วว่า จะพาเขาออกไปนั่งคุย ให้เงินเขาค่าเสียเวลาที่ออกมาคุย แต่ผมจะรู้ได้ไงว่า ถ้านัดมาเทสต์หน้ากล้องแล้วเขาจะมา?

งานนี้ไม่หมูอย่างที่คิดอีกแล้ว

ตรงที่นั่งถัดจากเราไปไม่ไกลนัก เงาคุ้นๆ ปรากฏขึ้น ผมมองเห็นโอ....อยู่ตรงนั้น เขากำลังตกลงอะไรบางอย่างกับลูกค้าอีกคน สักพักลูกค้าคนนั้น ก็เดินมายืมเงินกับเพื่อนที่นั่งแยกอยู่อีกที่หนึ่ง แล้วเดินกลับไปที่เดิม

ผมมองหน้าเพื่อนงงๆ

“เป็นไงล่ะ!” เพื่อนตัวดีพูดขึ้นทันที “ไม่รีบตัดสินใจ โดนปาดหน้าเค้กเลย”

โธ่ โอ.... ผมบอกตัวเอง....เราคงไม่ได้ร่วม...งานกัน

ผมกลับมาบ้าน แล้วก็นึกว่า พรุ่งนี้จะบอกน้องผู้ช่วยผู้กำกับยังไงดี เรามีเวลาอีกไม่กี่วัน ก็จะถึงวันนัดซ้อมบทกันแล้ว หรือจะยืดเดดไลน์ไปก่อน ผมว่า มันคงเป็นทางออกที่ง่ายเกินไป ผมมานึกๆ ดู เด็กนวด ถ้าได้คงจะดี ถ้าเจ้าของร้านสนับสนุน เด็กอ็อฟ ถ้าผมโชคดี คงเจอคนตั้งใจ ซึ่งไม่มีอะไรการันตีเลย สุดท้าย ผมมาเปิดอีเมล....

ปล. ตอนปิดต้นฉบับนี้พอดี ผมได้พบ “คุณไพบูลย์” แล้วล่ะครับ คุณผู้อ่านไม่ต้องเป็นห่วง เขาส่งอีเมลมาในวันหนึ่ง เขาไม่หล่อเท่านายโอ แต่รูปร่างโอเค ที่สำคัญ หลังจากได้คุยกันแล้ว เขาแสนดีกับผม

บอกต่อกันไป : ปล่อยให้แฟนๆ รอ...วีซีดีภาพยนตร์เรื่อง “เรนโบว์บอยส์ เดอะมูฟวี่” ออกแล้วครับ Exclusive ที่ร้าน B2S เท่านั้น โดยส่วนตัว ขอกราบขอบพระคุณแฟนๆ ที่เป็นห่วงเป็นใย และถามไถ่ตลอดมา

-end-

All rights reserved.