ไปออกค่าย (เกย์) กันเถอะ

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life
นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 27-28 May 2006

ผมคิดว่า การไปพบคนอื่นๆ ทีเดียวถึง 50 ชีวิต ได้นั่งพูดคุยกัน แต่ละคนมาจากพื้นฐานต่างกัน แต่เต็มใจมาทำกิจกรรมสนุกๆ กันสักสองวัน คงไม่ใช่เป็นโอกาสที่เกิดขึ้นได้บ่อยๆ ถึงจะเป็นคนแปลกหน้าก็เถอะ แต่พวกเขาก็เป็นคน “คอเดียวกัน”

ไม่แน่ ในกลุ่มคนที่คุณออกไปทำความรู้จัก อาจจะมีสักคนหรือสองคนในนั้นที่จะกลายเป็นเพื่อนสนิทของคุณไปในที่สุด หรืออย่างน้อย คุณก็ได้มีเพื่อนร่วมก๊วนขนาดมหึมาไปแล้วอย่างไม่ทันตั้งตัว หนเดียว คุ้มนะ

เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา นายเป้เพื่อนสนิทของผมโทร. มาชวนไปร่วมงานออกค่ายของสมาคมฟ้าสีรุ้งแห่งประเทศไทย เขาออกปากชวนผมมาหลายครั้งหลายหนแล้วให้ไปร่วมสังเกตการณ์ซักที ชวนอย่างนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้ว

คิดๆ ดู เขาคงจะไม่ชวนอีกต่อไปถ้าผมยังคงรีรอและออกอาการเกี่ยงงอนพร้อมขี้เกียจจะขยับตัวออกไปไหนๆ แต่คิดๆ ดูให้ดียิ่งกว่าเดิม นี่เขามีค่ายกันไปกี่หนแล้ว? และผมยังไม่เคยเห็นเลย คงถึงเวลาที่ผมควรจะไปพิสูจน์เสียทีว่า ทำไมงานออกค่ายของสมาคมฯ แห่งนี้ถึงได้มีชื่อเสียงนัก

เขาจัดเป็นครั้งที่ 20 แล้ว

สำหรับครั้งล่าสุดนี้ สถานที่จัดงานอยู่แถวดอนเมือง เป็นบ้านพักฉุกเฉินของสมาคมสตรีแห่งหนึ่ง พื้นที่กว้างขวาง ห้องประชุมโอ่โถง จัดกิจกรรม งานประชุม งานรื่นเริงได้อย่างดี แถมมีห้องพักค้างคืนได้อีกต่างหาก แม้คุณไปร่วมงานแล้วเกิดปิ๊งใครขึ้นมา สมาคมฯ ก็ได้ออกเป็นกฎชัดเจนห้ามมีกิจกรรม “เข้าจังหวะ” กันอย่างเด็ดขาดในการออกค่ายทุกๆ ครั้ง

พูดถึงเรื่องนี้ ผมก็นึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไป มีเจ้าหน้าที่ท่านหนึ่งซึ่งเป็นสมาชิกในคณะกรรมการพิจารณาการให้ทุนจากองค์กรชื่อดังแห่งหนึ่ง ท่านระบุไว้ในการพิจารณาว่า ไม่สมควรให้เงินทุนสำหรับกลุ่มชายรักชายเพื่อไปจัดกิจกรรมนอกสถานที่และมีการนอนค้างคืนกัน เพราะจะก่อให้เกิดการ “มั่วเซ็กซ์” กันขึ้น

สงสัยท่านนึกถึงเซ็กซ์หมู่กระมัง หรือในใจท่านคงมีประเด็นพิสดารอะไรอื่น ถึงคิดไปถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่โครงการที่นำเสนอขอทุนไป ก็เคยได้รับอนุมัติมาแล้วโดยไม่เคยมีคำทักท้วงเช่นนี้มาก่อน หรือท่านไม่อยากให้เงินทุนเลยเพราะคนขอทุนเป็นกลุ่มเกย์?

ท่านน่าจะได้มาดูงานกิจกรรมที่เขาจัดกันนะครับ

ในช่วงหัวค่ำของวันเสาร์

เราไปถึงที่นั่นในจังหวะกำลังดีเลยทีเดียวเพราะกิจกรรมภาคค่ำกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว แล้วผมก็รู้แล้วล่ะว่า ทำไมนายเป้ถึงอยากให้มาดูกับตาตัวเอง เพราะมันสนุกสนานมากๆ

ที่นั่น ผู้คนค่อยๆ ทยอยเข้ามาในห้องประชุม ในนั้นแบ่งเป็นสามกลุ่มใหญ่ๆ คือ กลุ่มแรก เป็นกลุ่มผู้สมัครมาร่วมออกค่ายซึ่งจะมีผ้าพันคอสีต่างๆ สี่สีเป็นสัญลักษณ์ของแต่ละกลุ่ม

ในกลุ่มนี้ อายุก็ดูไล่เลี่ยกันส่วนใหญ่ล่ะครับ แม้จะมีคนอายุต่างห่างจากชาวบ้าน แต่ก็ดูทำตัวได้กลมกลืนกัน

ที่น่าสนใจอย่างหนึ่งก็คือ ที่นี่ไม่มีแบ่งเพศ เราจะเห็นสาวประเภทสองปะปนอยู่ด้วย บางคนก็สวยเสียจนคิดว่า ค่ายนี้เป็นค่ายชาย-หญิง คนส่วนใหญ่ก็คือ ผู้ชายดูปกติธรรมดาทั่วไปแหละ ก็มีบ้างที่ดูแตกต่าง แต่ถ้าให้พวกเขายืนอยู่ในกลุ่มชายทั่วไป แล้วให้คุณลองทาย คุณก็คงทายไม่ถูกหรอกว่า ใครเป็นเกย์

พวกเขาทั้งหมดดูสนิทสนมกันดีคงเป็นเพราะผ่านกิจกรรมต่างๆ ของค่ายในภาคกลางวันมาแล้วอย่างโชกโชน

กลุ่มที่สองคือ คณะผู้จัดการซึ่งส่วนใหญ่เป็นเจ้าหน้าที่ของสมาคมฯ และกลุ่มสุดท้ายก็คือ พวกผมนี่แหละ พวกชอบดู เจ้าของเงินทุน และบรรดากองเชียร์ รวมไปถึงสมาชิกของสมาคมฯ และผู้ที่เคยออกค่ายมาแล้วจากรุ่นก่อนๆ แห่กันมาเป็นกำลังใจอย่างคับคั่งให้รุ่นล่าสุด

ไม่น่าเชื่อเลยว่า จะมีผู้ชมมาร่วมมากมายขนาดนี้โดยเฉพาะในกลุ่มหลังนี้ รวมไปแล้ว ทั้งงานก็ร้อยกว่าชีวิตในห้องประชุมนั้น

อยากจะให้คนทั่วไปได้มาเห็นจริงๆ น่ะครับ แต่ละคนดูแตกต่างกัน ทั้งหน้าตา สีผิว อากัปกิริยา ต่อๆไป จะได้เลิกคิดถึงเกย์ หรือกะเทยในแบบเดิมๆ เสียทีที่เห็นบ่อยๆ ทางทีวี สำหรับผม เวลาเห็นเกย์กลุ่มใหญ่ๆ แล้ว รู้สึกอบอุ่นใจดีจัง

สมาคมฯ มีเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้นำเก่งๆ อยู่เยอะเลย พวกเขาเป็นนักจัดการปัญหาอย่างใจเย็น และเป็นนักพูดตัวฉกาจ เรื่องพูดจาแซวกันเอง หรือเรียกเสียงฮาจากผู้ที่สมัครมาร่วมเข้าค่าย ไม่ต้องห่วง ระดับมืออาชีพกันแทบทุกคน ฮาแตกเลยล่ะครับ

โดยเฉพาะในภาคค่ำนี้ จะเป็นงานสังสรรค์รื่นเริง และเปิดโอกาสในการแสดงความสามารถส่วนตัวให้เป็นที่ประจักษ์ หลังจากในภาคกลางวันเป็นงานกึ่งสัมมนาอัดแน่นไปด้วยวิชาความรู้ตามนโยบายหลักของค่ายที่ใช้ชื่อว่า “ค่ายทักษะชีวิตพิชิตเอดส์” ซึ่งถือเป็นงานหลักงานหนึ่งของสมาคมฯ

คนทำงานด้านนี้ต่างรู้ว่า ขืนจัดเป็นสัมมนา พูดแต่เรื่องโรคเอดส์ คงไม่มีใครมา คงเบื่อ และหลับกันเป็นแถว งานออกค่ายจึงเป็นทางเลือกที่ดีทางหนึ่งที่จะนำเยาวชน ผู้ใหญ่ และผู้สนใจทั่วไป ซึ่งแม้คุณไม่ได้เป็นเกย์ ก็สามารถมาร่วมได้ที่จะมาเรียนรู้เรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง
เป้าหมายอีกอย่างหนึ่งก็คือ ให้ผู้มาอบรมนำข้อมูลไปเผยแพร่ให้คนอื่นๆ รอบข้าง ถ้าคุณคิดว่า คุณรู้จักเรื่องโรคเอดส์ดีแล้วในทุกๆ ด้าน คุณอาจจะคิดผิด เพราะเรื่องนี้มีแง่มุมแตกแขนงและน่าสนใจอีกมาก บางเรื่อง คุณก็อาจจะยังเข้าใจคลาดเคลื่อน หรือบางเรื่อง คุณอาจไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

ผมรอคอยดูการแสดงอย่างใจจอใจจ่อ หลังจากหัวเราะจนปวดท้องไปกับกิจกรรม “warm up” ให้กับผู้สมัครที่กำลังนั่งเป็นแถวตอนอยู่กลางห้องประชุมนั้น พวกเขาให้ความร่วมมือดีกับวิทยากรและผู้นำกลุ่มดีราวกับเป็นเด็กนักเรียนว่านอนสอนง่าย

ที่ประทับก็คือ โจทย์ละครที่มอบหมายให้แต่ละกลุ่มเป็นพิเศษ

พวกเขาจะต้องคิดค้นการแสดงที่เก็บเกี่ยวความรู้ และข้อมูลจากภาคกลางวันมาถ่ายทอด เหมือนกับเป็นการทดสอบภาคปฏิบัตินั่นแหละครับ ที่สำคัญสมาชิกทุกคนในกลุ่มต้องขึ้นเวที ไม่กินแรงเพื่อน

ผมไม่เห็นคนไหนแสดงอาการตะขิดตะขวงใจเลยที่จะก้าวเดินขึ้นไปบนเวทีแล้วแสดงความสามารถของตัวเอง ผมคิดว่า สิ่งนี้เป็นสปิริตที่เป็นผลพวงมาจากการทำกิจกรรมร่วมกันทั้งวัน และคงมาจากการที่ได้พบเจอคนที่รู้สึกเหมือนๆ กัน พวกเขารู้สึกร่วมกันถึงอุปสรรคในชีวิตที่เจอมาต่างวาระกัน แต่เหมือนกันเหมือนก๊อปปี้เดียว

เสียดายล่ะครับที่ผมไม่ได้อยู่ถึงไฮไลท์ของงานในวันรุ่งขึ้น แต่นายเป้เคยเล่าให้ฟังหลายหนครั้งแล้วล่ะครับว่า เขาประทับใจอะไรกับกิจกรรมต่างๆ โดยเฉพาะในวันสุดท้ายนี้

ในวันนั้น หลังจากที่พวกเขาเรียนรู้ร่วมกันว่า คนที่ติดเชื้อเอชไอวีนั้นไม่ได้หมายความว่า คนๆ นั้นจะหมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง พวกเขายังทำงานได้ ยังใช้ชีวิตต่อไปได้ เพียงแต่ต้องหมั่นดูแลตัวเองให้สุขภาพดี

สิ่งเหล่านี้เพียงแค่รับฟัง แต่ถ้าไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง คุณจะไม่มีวันเข้าใจ “อย่างถึงแก่น”

ในวันอาทิตย์ นายเป้เล่าให้ผมฟังว่า เขาจะ “เปิดเผยตัวผู้ที่ติดเชื้อเอชไอวี” และให้คนๆ นั้นตอบคำถามที่ใครๆ อยากรู้

ในการออกค่ายครั้งหนึ่งทุกคนจะนั่งล้อมวงกัน และหลับตาลง และในกลุ่มนั้นเอง จะมีหนึ่งหรือสองคนในนั้นที่จะลุกขึ้นไปและนั่งลงตรงกลางวงเพื่อเปิดเผยความจริง

เขาคนนั้นก็คือคนที่ทำกิจกรรมอยู่ร่วมกันกับคนอื่นๆ ได้กินอาหารร่วมกัน ร่วมเล่นเกม ได้ร่วมมือกันเพื่อให้กลุ่มชนะการแข่งขันต่างๆ ตลอดสองวันนั้น และในวันนี้ เขาคือคนที่หาญกล้าออกมาบอกเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาว่า เขาเป็นผู้ติดเชื้อคนหนึ่ง

คุณผู้อ่านอาจจะเดาความรู้สึกร่วมกันในวินาทีนั้นไม่ออก นายเป้เล่าให้ผมฟังว่า ถึงจุดๆ นี้ หลายคนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เพราะคนที่ออกไปนั่งตรงกลางนั้น ยังคงแลดูดี สุขภาพดี และที่สำคัญ บางคนในบางค่ายที่ผ่านมา ก็คือเป็นหนุ่มหน้าตาดี นิสัย และบุคลิกดีจนเพื่อนๆ โหวตให้คะแนะความน่ารัก แต่พวกเขาก็คือผู้ติดเชื้อคนหนึ่ง พวกเขาพลาดไปแล้ว แต่สิ่งที่เขาพลาดกลับกำลังจะช่วยคนอื่นๆ ที่เหลือให้รู้จักป้องกันตัวเอง

จากเสียงหัวเราะ จากความประทับใจในน้ำมิตรของกิจกรรมต่างๆ เมื่อคืนวันวาน มาบัดนี้ ทุกคนกลับมาสู่ความเป็นจริงแห่งชีวิตและอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาให้เพื่อน พวกเขาพร้อมเข้าสวมกอดเพื่อนของเขาเพื่อให้กำลังใจกัน

ผมอยากจะไปอยู่ในสถานการณ์นั้นจริงๆ สักครั้ง แล้วคุณล่ะ คุณกล้าจะเผชิญความรู้สึกนั้นหรือเปล่า?

การออกค่ายแต่ละครั้งจึงไม่ใช่การไปเพื่อหาความสนุกสนาน ค้นหาเพื่อนใหม่ หรือหวังจะได้คนรู้ใจติดมือกลับบ้านสักคน แต่มันคือการสำรวจตัวเองครั้งยิ่งใหญ่เลยทีเดียว

บอกต่อกันไป : ค่ายทักษะชีวิตพิชิตเอดส์ จัดเป็นประจำทุก 2-3 เดือนรายละเอียดสำหรับค่ายครั้งที่ 21 ติดตามได้ที่เว็บสมาคมฟ้าสีรุ้ง http://www.fariroong.org/ หรือ 02-632-6956-8 ต่อ 102, 104, 113 ไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ ส่วนค่ายสำหรับหญิงรักหญิงครั้งที่ 6 กำลังจะเริ่มขึ้นเช่นกัน / อีกค่ายหนึ่งจากองค์กรบางกอกเรนโบว์ Love Trip: รักสดใสหัวใจสีขาว วันที่ 3-4 มิถุนายน ที่จังหวัดกาญจนบุรี รายละเอียด http://www.bangkokrainbow.org/ / เตรียมชม “เพลงสุดท้าย” ภาคใหม่ นางเอกคนใหม่อารยา อริยะวัฒนา สวยจนผู้หญิงอิจฉา ผู้กำกับตบจูบผู้โด่งดังท่านเดิม คุณพิศาล อัครเศรณี 15 มิ.ย นี้ ไปชมคุณนิรุตติ์ ศิริจรรยารับบทเกย์เป็นครั้งแรก / คอหนังเพลง พลาดไม่ได้กับ The Producers ที่ House Rama แห่งเดียว เริ่ม 1 มิ.ย. แค่ไปฟังเพลงดัง Keep It Gay และหัวเราะไปกับบทฮิตเลอร์หลุดโลก โดยมีคุณจิรนันท์ พิตรปรีชาเป็นผู้แปลบทหนังก็แสนคุ้ม ฮามาก ดูแผ่นผี ไม่สนุกเท่าในโรง ขอบอก/ งานส่วนตัว : หนังสือเรื่อง “So Hard To Say” ภาคภาษาไทยชื่อว่า เฟรดเดอริคกะซีโอ ไม่ต้องรอคอยแล้ว เข้าร้านหนังสือใหญ่ๆ เรียบร้อย หนังสือวัยรุ่นใสๆ สำหรับใครที่อยากรู้ว่า หนุ่มที่หมายปองเป็นเกย์หรือไม่ เขามีความรู้สึกอย่างไรเมื่อโดนผู้หญิงจีบ จะไม่ผิดหวัง อ่านสามบทแรกที่ www.cyberfishmedia.com

-end-

All rights served.