191 วัน...ที่เรารักกัน

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 22-23 July 2006

เสียงสะอื้นร่ำไห้ของเขายังคงอยู่ในสายโทรศัพท์ ผมนิ่งฟังอย่างเงียบๆ

เข้าสู่วันที่สองแล้วที่เขายังร้องไห้อยู่ ในฐานะผู้รับฟังที่ดี ผมไม่ควรปล่อยใจให้คล้อยตาม แต่ความเศร้าอาดูร และคำถามร้อยแปดของเขาทำให้หัวผมหนัก หนักอึ้ง และผมเริ่มรู้สึกหดหู่ ตอนที่เขาพูดว่า

“พี่ครับ...ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า...หัวใจแตกสลาย มันเป็นยังไง” เขาพูดไปร้องไห้ไป เสียงต่ำลงลึก ไปเรื่อยๆ จนฟังไม่ชัดอยู่ในลำคอกับรักแรกของเขา พอเขาพูดว่า “พี่ว่า...เขาจะกลับมาหาผมไหมครับ” เขาก็ปล่อยโฮออกมา

ผมสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้ต่อไป ไม่้แน่ใจว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เขาถามผมแบบนี้ ผมต้องนิ่ง พยายามใช้ความคิด แล้วใครนะ จะมีคำตอบให้?

“โย” กับ “เวศ” (นามสมมุติ) อายุห่างกันเพียงสองปี ผมรู้จักกับโยมาพักหนึ่งแล้ว นานๆ ทีเราจะคุยโทรศัพท์กัน แต่ละครั้งก็ยาวนานและสนุกสนานมาก ผมชอบที่โยเป็นคนมุ่งมั่น ร่าเริง เอาจริง มีความคิดชัดเจน เขาต่างจากคนในวัยใกล้เคียงกัน ยังไม่ถึงยี่สิบห้า แต่เขาก็หนักแน่นเรื่องอนาคต ผมคิดว่า ผมคงไม่มีวันเห็นด้านที่อ่อนแอของเขา

ส่วนผู้อ่อนอาวุโสกว่านั้น ผมรู้จักเขาแต่เพียงผิวเผิน จนเมื่อไม่นานมานี้ เพิ่งได้เห็นหน้า และได้คุยกันเพียงเล็กน้อย พอได้เห็นสองหนุ่มพร้อมกัน ผมเกิดความรู้สึกอะไรบางอย่างเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ในวันนั้นที่พบเขาทั้งสองคน ผมไม่ได้บอกโยไปหรอกเพราะรู้ว่า เขามีรักใหัอย่างสุดหัวใจ สุดหัวใจจริงๆ

เขาจะบอกผมซ้ำๆ อย่างนั้น และย้ำว่า เขาไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อนเลย ความรู้สึกเช่นนั้นไม่เคยลดน้อยไปเลยสักนิด เขามีความสุขทุกๆ วันที่ได้คุยกัน เขาเก็บข้อความทุกข้อความที่ได้รับ เขาเขียน
ไดอารีความประทับใจที่ได้พบกัน จากวันที่ 1 ม.ค. และวันที่ 14 ม.ค.- วันที่สองคนตัดสินใจเป็นแฟนกัน โยเล่าให้ฟังว่า เขาเป็นผู้ถูกเลือก เมื่อคนที่เลือกบอกเลิกคนรักเก่าของเขาไป

“ผมก็คิดนะครับว่า วันหนึ่งสิ่งที่เกิดขึ้น มันจะกลับมาเกิดกับตัวเรา”

วันที่เขาโทรมาพร้อมน้ำตา เขาพิมพ์ข้อความที่ได้รับตลอดมาในช่วงที่คบกัน ได้ประมาณแปดหน้ากระดาษ เขาค่อยๆ อ่านให้ผมฟังจนจบ มันเป็นเรื่องรักที่น่ารักเรื่องหนึ่งได้สบายเลย นับวันที่คบหา... 191 วัน

มันไม่นานหรอกสำหรับหลายคนที่ผ่านทางนี้มาก่อน แต่สิ่งที่เขารู้สึกล้ำลึกนั้นล้นเอ่อ เขาจึงจมอยู่กับทะเลน้ำตาในตอนนี้ ทุกครั้ง ที่ได้ยินเขาคร่ำครวญ ผมอดคิดไม่ได้ ความรักกับความหลง บางทีก็ปนๆ กันจนแยกไม่ออก หรือแท้จริงแล้ว มันคือของคู่กัน และหล่อเลี้ยงซึ่งกันและกัน?

ผมเพียงแต่อยากจะปลอบใจเขา อยากให้เขาเริ่มทำใจ และสงบลงบ้าง

“เขาเป็นคนเจ้าชู้นะ สีหน้า แววตาของเขาบอกอย่างนั้น” ผมบอกออกไปจนได้กับสิ่งที่ผมรู้สึกในวันที่พบทั้งสองคน แต่ดูเหมือนเขาจะรู้อยู่แล้ว ตอนนี้โยกำลังช็อคที่รู้ความจริงว่า อาการห่างเหินของคนที่เขารักในช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมานั้นหมายถึงอะไร มันเป็นจริงขึ้นมาแล้ว คนที่เขารักกำลังจากไปกับคนใหม่

โยควานหาคำตอบว่า เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ที่ความรักของเขากำลังถูกโยนทิ้งไป แต่เขาก็ไม่เข้าใจ

ตอนแรกที่คบหากัน คนที่เขารักบอกเขาว่า เขาเป็นได้ทั้งรุกและรับ หรือที่ใครๆ เรียกกันจนติดปากนั่นแหละว่า “โบท” แต่สุดท้าย ความจริงก็เผยออกมาว่า เขาไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้งเวลามีอะไรกับโย โยยื่นข้อเสนอว่า โยจะยอมก็ได้ ถ้าอยากเปลี่ยนบทบาทกัน แต่แล้วสิ่งนั้นก็ไม่เคยเกิดขึ้น

แต่มันไปเกิดกับคนอื่น แล้วโย ก็มารู้ทีหลังอีกด้วยว่า คนอื่นนั้นหมายถึง “คนอื่นๆ” กระนั้นโยบอกว่า เขายังคงให้อภัยอยู่เสมอ แม้คนรักของเขากำลังจะไปมีแฟนใหม่ เขาก็จะรอ

ผมสะอึกที่ได้ยิน และยิ่งสะอึกขึ้นไปอีกพอได้รับรู้ว่า วันที่สอง หลังจากที่แฟนของเขาประกาศว่า จะลองคบหาคนใหม่ ทั้งสองยังคงพบกัน และก่อนที่บอกลากัน “เขาเข้ามากอดผมครับ เขาไม่เคยกอดผมแน่นอย่างนี้มาก่อน ผมบอกเขาว่า ทำไมเรารักกันอย่างนี้แล้ว ต้องจากกันด้วย แล้วเขาก็ร้อง ร้องไห้ไม่หยุด เราร้องไห้กันอยู่บนรถอย่างนั้น”

ผมคิดว่า ต้องมีอะไรบางอย่างที่อธิบายไม่ได้กับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ มองดูผิวเผิน ถ้าเขายังรักโยอยู่ ทำไมเขาถึงทำให้คนรักของเขาต้องเจ็บถึงเพียงนี้? และหันไปคบหากับคนอื่นและยังแสดงความรักต่อกันอีก? ผมบอกโยไปตรงๆ ว่า รู้สึกตัวหรือเปล่าว่า ตัวเองไม่มีศักดิ์ศรี และจะต้องเป็น “ของตาย” อย่างนี้ต่อๆ ไป?

“ผมรู้ครับ ผมบอกเขาว่า ให้ผมเป็นเบอร์สองก็ได้ แต่อย่าจากผมไป” เขายังคงสะอื้นอยู่ในสายโทรศัพท์

เขาคงคิดอะไรไม่ออก และคิดว่า ชีวิตเขาไม่มีทางเลือก อีกไม่กี่วันต่อมา โยยังคงติดต่อกับคนที่เพิ่งทิ้งเขาไปอยู่ เขารู้สึกดีขึ้นที่ยังโทรศัพท์คุยกันได้ หากแต่ความรู้สึกที่มีต่อกันคงไม่เหมือนเดิม โยยืนยันกับผมว่า เขาจะรอ และรอต่อไป สักวันเขาคงต้องรู้ว่า ใครกันแน่ที่รักจริง

คุณผู้อ่านอาจคิดว่า เป็นเรื่องเสียเวลา และขาดสติหรือเปล่า? ผมเองก็ตั้งคำถามนี้เหมือนกัน หากฝ่ายหนึ่งเป็นนักแสวงหา คงยากที่จะหยุดในตอนนี้ เขาคงมี “แรงขับ” มากเกินกว่าจะเข้าใจ หรือ การที่สองคนเป็น “รุก” ทั้งคู่ เป็นสาเหตุหลักของการต้องบอกลา? แต่ผู้จากไปก็ไม่ได้ยกประเด็นนั้นเป็นเรื่องสำคัญ

โยบอกผมว่า “เขารู้นะครับพี่ว่า เขาทำไม่ถูก และสักวัน เขาคงต้องถูกทิ้งเหมือนกัน แต่เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้”

ส่วนโยเอง ก็คงห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ผมไม่ได้บอกเขาว่า เขาคิดผิดหรือถูก เพราะผมเป็นแค่ผู้รับฟัง หากความรักทำให้หัวใจอบอุ่น และทำให้เรามุ่งมั่นก้าวเดินต่อไปในชีวิต และความหลงทำให้คนเรามีลมหายใจอยู่ ก็คงต้องปล่อยให้มันเป็นไปเช่นนั้น ?

-end-

All rights reserved.