เมื่อต้องไปงานชุมนุมศิษย์เก่า

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 29-30 July 2006

นานมาแล้ว มีใครบางคนเคยบอกผมว่า อยากจะอ่านเรื่องเกี่ยวกับ ไปร่วมงานเลี้ยงรุ่นแล้วเจอเพื่อนเก่า และอยากจะรู้ว่าควรวางตัวยังไงดี ทำยังไงเวลาเจอใครๆ แต่งงานกันไปหมดแล้ว...ตอนนั้นผมอีเมลตอบกลับไปว่า

“ขออำ-ภัยครับ ไม่รู้จะเขียนยังไง...ไม่เคยไปงานอย่างนั้นซะกะที”

แต่ตอนนี้ ผมรู้แล้ว วันเสาร์ที่ 22 กรกฎาคมที่ผ่านมานี้เอง

งานชุมนุมศิษย์เก่าและจัดเลี้ยงฉลอง “แซยิด” ให้ครูละครคนหนึ่งของวงการละครเวทีของไทย “คำรณ คุณะดิลก” แห่งชมรมพระจันทร์เสี้ยว จัดที่ หอศิลป์ตาดู ถนนเทียมร่วมมิตร

คุณผู้อ่านทั่วไปคงไม่ค่อยรู้จักบุคคลท่านนี้ เพราะท่านเป็นครูละครแนว “Hardcore” และชมรมพระจันทร์เสี้ยวขึ้นชื่อว่า เป็นนักวิพากย์สังคมอย่างตรงไปตรงมา นำเสนอละครด้วยประเด็นเผ็ดร้อนเสมอ

ครูของผมเป็นคนในยุคตุลาทมิฬ หลังจากเหตุการณ์นองเลือด คนในขบวนการนักศึกษาบางคนก็หนีเข้าป่าเพราะกลัวโดนจับ บางคนก็ไม่หนีเลยถูกจับไปนอนในคุก บางคนก็ออกนอกประเทศไป โชคดีครูมีแฟนสาวเป็นชาวฝรั่งเศส เลยพาตัวเองไปอยู่ที่นั่นสิบกว่าปี

กลับมาเมืองไทยอีกครั้ง หลังจากไปทำงานส่วนตัวอยู่พักหนึ่ง ก็ตกลงรับทำโปรเจกต์ใหญ่ยักษ์ของธรรมศาสตร์ โครงการนี้ต่อมากลายเป็นผลงาน “Masterpiece” ของครู นั่นคือ ละครเวทีนำเสนอชีวประวัติอาจารย์ปรีดี พนมยงค์ ผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยฯ ละครเรื่องนี้ยังเล่าเรื่องราวการเปลี่ยนแปลงการปกครองของไทยในสมัย พ.ศ. 2475

“คือผู้อภิวัฒน์” เป็นปรากฏการณ์ที่ทำให้ผู้ชมละครตื่นตะลึงกับรูปแบบการนำเสนอที่แหวกแนว เนื้อหาที่เข้มข้น ละครหนักสมองแต่กลับดูสนุก ผมเองรู้สึกภูมิใจ...จริงๆ นะครับ นับตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของนักแสดง “อินโนเซนต์” 12 ชีวิตบนเวทีละครนั้น

แล้วพวกเราบางคนก็มีโอกาสหวนกลับมาพบกันอีกครั้งในงานวันเสาร์ เพื่อจะแสดงละครบางฉากให้ครูและผู้ชมในงานแซยิดนั้น

สำหรับเพื่อนๆ ที่เคยทำละครด้วยกันที่ธรรมศาสตร์ ผมนับว่าเป็นเพื่อนกลุ่มที่สนิทที่สุดสมัยชีวิตมหาวิทยาลัย เพราะพวกเราเจอหน้ากันบ่อย ซ้อมละครกันปีกว่า รู้เช่น-เห็นชาติตระกูลกันเกือบหมด ยกเว้นเรื่องเดียว...ไม่มีใครดูผม “ออก” ร๊อก

สำหรับครูของผม เขาก็คงไม่รู้ จริงๆ แล้วพวกเราไม่เรียกท่านว่า ครู แต่เรียกว่า “พี่คำรณ” ก็เพราะชอบให้เรียกอย่างนั้น นับดู เป็นเวลาเกือบสิบปีแล้วล่ะมั้งครับที่ไม่ได้พบหน้ากัน

วันที่เจอกันอีกครั้ง ก่อนจะถึงวันเสาร์ที่ 22 ผมตรงเข้าไปกอดพุงของเขาเหมือนทุกครั้ง ผมเห็นรอยยิ้มกว้างภายใต้หนวดเครารกรุงรังเหมือนเดิม ต่างไปแต่ว่า ตอนนี้ความรกรอบริมฝีปากนั้นเป็นสีขาวส่วนใหญ่

ต่อหน้าเขา ผมยังไม่ได้คิดจะพูดเรื่องที่ว่า ผมเป็นเกย์เลยนะครับ ผมคงไม่รู้ถึงความแตกต่างอะไรแล้ว ระหว่างเปิดเผย หรือจะไม่พูดถึง มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกในชีวิตประจำวัน ชีวิตที่เลิกแอบ คือชีวิตไม่หวั่นเกรงหรือหวาดกลัวอีกแล้วถ้าใครจะถาม และก็ไม่ต้องบอกอะไร หากไม่มีใครถาม ผมคิดอย่างนั้น

หากแต่มีสิ่งหนึ่งได้กลายเป็นคำถามขึ้นมา ผมสงสัยว่า ผมเป็นคนเดิมในสายตาของเขาหรือเปล่า? แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป พี่ก็โพล่งออกมา

“ตอนนี้...(ชื่อเล่นผม)…ชัดเจนในตัวเองแล้วนี่” พูดพลางหัวเราะ เสียงทุ้มลงคออย่างเป็นเอกลักษณ์ แล้วหันไปยิ้มให้กับเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ ผม พุงของเขากระเพื่อมเหมือนเคย คุณลองนึกถึงภาพลุงซานต้าดู

ส่วนผมน่ะเหรอ เหวอไปเลย อดนึกในใจไม่ได้ ใครวะ...มาบอกตัดหน้า (กรู)ผมไม่ได้อาย หรืออยากปกปิดนะครับท่านผู้อ่าน แต่ว่าเจอทักทายแบบนี้แล้ว...ตั้งตัวไม่ทัน พอตกเย็น นั่งกินข้าวกัน ผมเลยได้คุยเรื่องงานต่างๆ ที่ผมทำอยู่ รวมทั้งเรื่องบทความในคอลัมน์นี้ คนอ่าน และสิ่งอื่นๆ ที่ผมสนใจและอยากให้เขารับรู้ มันง่ายมากเลยที่จะพูดกัน เพราะไม่รู้สึกระแวงอะไรกันแล้ว

แล้ววันสำคัญก็มาถึง

วันเสาร์ ผมจะได้ไปเจอหน้าเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เพื่อนคนอื่นๆ ที่มาในงาน ต่างก็รู้เรื่องราวของผมเกือบหมดแล้ว เว้นแต่ไอ้หมอนี่คนเดียว เพราะมันกลับบ้านต่างจังหวัดตั้งแต่เรียนจบ เกือบยี่สิบปีแล้วมั้งที่ไม่ได้เจอกัน...ฟังดูนานมาก แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนเมื่อวันวาน

ผมรู้มาก่อนหน้าแล้วว่า เพื่อนผมคนนี้แต่งงานและมีลูกสองคน มันเป็นคนที่เรียกว่า เกิดมาเพื่อจะมีครอบครัวโดยแท้ ดูเขามีความสุขมากๆ ที่ได้พูดถึงลูกๆ ตอนนั้น ผมกำลังคิดว่า จะหาจังหวะบอกยังไงดีว่า ผมเป็นเกย์ จะได้เล่าเรื่องส่วนตัวของผมบ้าง หลังจากเป็นฝ่ายฟังมันเล่าฝ่ายเดียว และแล้ว ก่อนงานจะเริ่ม กล้องวิดีโอก็สาดมาทางผมกับเพื่อนคนนี้ตอนเรากำลังนั่งคุยกันอยู่ ไมโครโฟนถูกยื่นเข้ามา เขาอยากจะสัมภาษณ์ว่า รู้สึกยังไงกับพี่คำรณและงานรวมพลคนละครเวทีในวันนี้

เพื่อนผมหันมายิ้ม แล้วบอกว่า “เอ้า...เอ็งพูดก่อน” ว่าพลางก็ขยับเข้ามาใกล้ผมซึ่งนั่งอยู่ถัดไปเหมือนจะไม่ให้ตัวเองตกกล้อง และก็ใกล้เข้ามาอีก เขาเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ ดึงผมเข้าไปหา ผมนึกถึงสมัยวันเก่าๆ ที่เราทำละครกันและต้องสัมผัสเนื้อตัวกัน...

ตอนเราเล่นละครกันสมัยนั้น บนเวที จะมีอยู่ฉากหนึ่ง ผมจะต้องกอดลาเพื่อนคนนี้ (ในบท ตัวละครที่ผมเล่นจะต้องตายจากไป แล้วตัวละครที่เพื่อนเล่นจะเอ่ยคำเศร้าๆ ว่า ลาก่อน...เพื่อนน้ำมิตร...) ทุกๆ ครั้งบนเวที ผมจะกอดเขาอย่างระวังตัว ผมจะเว้นช่องว่างจากกันด้วยการทิ้งระยะห่างในแบบที่ผมกำหนดเอง ออกจะเป็นท่าทางประหลาดๆ แต่ผู้กำกับไม่ได้ว่าอะไร และไม่เคยเลยสักครั้งที่ผมจะกอดเขาแบบสบายใจ สารภาพล่ะครับ-ผมรู้สึกหวาดๆ ทุกครั้งเมื่อถึงฉากนี้

ไม่ใช่ว่า ผมรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กอดเพื่อน หรือผมตื่นกลัวว่าจะอะไรจะตื่นตัวขึ้นมานะครับ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรอย่างนั้นกับเขาเลย

ใกล้ถึงเวลาแสดงแล้วในช่วงบ่ายวันเสาร์ ระหว่างรอคิวเข้าฉาก ภายใต้แสงไฟสลัวๆ เรายังคงนั่งชิดติดกัน ผมลืมเรื่องที่อยากจะเปิดอกกับเขาไปแล้ว ตอนนี้ผมเห็นเพื่อนมีสีหน้าไม่สู้ดี เขาท่องบท 7-8 บรรทัดของเขาซ้ำไปซ้ำมา เอาหลังพิงกำแพง ก้มหน้าลงแล้วขยี้หน้าตาสองสามที บ่นงึมงำ “เดี๋ยวลืมบท ทำไงดีวะ” ผมส่งสายตาเป็นกำลังใจให้ พอไฟดับลง ก่อนที่เราต้องลุกเดินออกไปเข้าฉาก ผมเอื้อมมือไปบีบต้นขาเขาเบาๆ แล้วบอกว่า “นายทำได้นะ”

การแสดงผ่านไปอย่างเรียบร้อย ทุกคนตั้งใจมาก ผมรู้สึกเป็นนักศึกษาอีกครั้งหลังเสียงปรบมือที่ให้นักแสดงทุกๆ คนจบลง

ในช่วงเลิกงาน เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ แล้ว... “จังหวะดีๆ” ของผมก็โผล่ออกมาในแบบ “ตัวเป็นๆ”

มีผู้ชายคนหนึ่งที่มาเป็นแขกในงาน และเป็นที่รู้ในหมู่เพื่อนว่า เขาคนนี้กำลัง “ดูๆ” เพื่อนหญิงของเราคนหนึ่งในกลุ่มที่ยังโสด ผมสังเกตและลองคุยดู รู้สึกจะพบประกายสายรุ้งบางอย่าง ผมเลยหันไปลองถามเพื่อนคนนี้เล่นๆ ดู “เฮ้ย นายว่าหมอนั่นเหมาะหรือเปล่า สงสัยเป็นเกย์แหงเลย แปลกๆ”

แล้วเพื่อนผมคนนี้ก็นิ่งไป คิ้วขมวด

ได้จังหวะของผมแล้ว “เออ...(ชื่อเพื่อน)…มีเรื่องจะบอกว่ะ...เราน่ะ ไม่ได้ชอบผู้หญิงนะเว้ย”

เพื่อนผมยังคงนิ่งอยู่ ทำหน้าเหมือนงงๆ แต่แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา “รู้แล้ว! ไอ้...(ชื่อเพื่อนอีกคนที่ไม่ได้มาในงาน)... บอกแล้วตอนโทรศัพท์”

แล้วอาการเหวอก็มาเยือนผมเป็นคำรบสอง จังหวะนี้ล่ะครับท่าน แฟลชแบคต่างๆ ที่เกิดขึ้นตอนบ่ายต้นๆ ของวันก็แวบเข้ามา

มันรู้แล้ว...มันรู้ตั้งนานแล้วเหรอ? แต่ก็ยังมากอดผมซะแน่นอีกตอนสัมภาษณ์นั่น ผมรู้สึกปลื้มจนอยากจะบอกอะไรบางอย่างออกไป

ตกดึก หลังจากผมพาเพื่อนๆ ไปแหกปากร้องเพลงกันจนหายคิดถึงแล้ว ก็ถึงเวลางานเลี้ยงต้องเลิกรา เพื่อนของผมจะต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัดในวันรุ่งขึ้น ครั้งนี้คงลากันจริงๆ

ผมยืนรออยู่นานตรงหน้าโรงแรม เขาเดินมาหลังจากจอดรถเสร็จ ท่าทางง่วงๆ

“เฮ้ย เดินทางปลอดภัยนะ แล้วว่างๆ จะแห่กันไปเที่ยว” ผมตะโกนออกไป

“เออ...” เพื่อนยิ้มให้

ผมไม่รู้ว่า เป็นจังหวะไหนกันแน่ที่เราตรงเข้ามาหากัน แล้วโอบกอดกันไว้ สองมือของผมกอดเพื่อนไว้แน่น ผมตบหลังเขาเบาๆ ณ เวลานี้ ไม่มีระยะห่างระหว่างกันอีกแล้ว ผมกอดเขาทั้งตัว มันเป็นความรู้สึกที่ต่างจากทุกๆ ครั้งที่เราสองคนยืนอยู่บนเวทีละครที่เราเล่นด้วยกันกว่ายี่สิบรอบในสมัยนั้น ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดให้กันแบบนี้ และในขณะนี้ คงมีสิ่งหนึ่งที่ส่งผ่านถึงกันโดยไม่ต้องอธิบายในอ้อมกอดนั้น

ผมรู้สึกเข้าถึงคำพูดนั้นแล้วล่ะ... เพื่อน...น้ำมิตร

ขอบใจนะ


บอกต่อกันไป : ใครอยากดูหนังใหม่ เรื่องราวชาวสีรุ้งโดยเฉพาะ “Silom Soi 2” แวะที่เวบนี้ได้เลย http://www.silom-soi2.com

-end-

All rights served.