กับบางสิ่งที่ขาดหายไป

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com
9-10 Aug 2006

ราวตีสี่ของวันอาทิตย์ที่ 27 สิงหาคม ห้องไอซียู

ผมยืนนิ่งอยู่คนเดียว จ้องมองไปที่เครื่องตรวจวัดคลื่นหัวใจของชายชราที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง เส้นกราฟ เสียงสัญญาณต่างๆ และตัวเลขบนหน้าปัดค่อยๆ ช้าลงๆ

คงไม่มีปาฏิหาริย์ใดเกิดขึ้นที่จะทำให้ร่างผอมบางของผู้เฒ่าวัย 71 ผู้ดูอ่อนล้าจะขยับเขยื้อนขึ้นมาได้ สองชั่วโมงก่อนหน้านี้ หมอและพยาบาลต่างผลัดกันขึ้นปั๊มหัวใจของเขาอย่างแข็งขัน จนผมรู้สึกเหนื่อยแทน พวกเราเลยตัดสินใจขั้นสุดท้ายว่าคงเพียงพอแล้ว

ผมมองไปที่เล็บมือของเขา มันเริ่มเป็นสีคล้ำ คลื่นหัวใจยังคงส่งสัญญาณอยู่ คงเป็นเพราะเครื่องปั๊มและอะไรต่างๆ ระโยงระยางจากตัวเขาที่คอยกระตุ้นให้เขาดูเหมือนยังมีชีวิต แต่ความจริง เขาไม่รู้สึกตัวมาตั้งหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้แล้ว

บนหน้าปัดเครื่องวัด ตัวเลขเริ่มเปลี่ยนจำนวน น้อยลงๆ จนในที่สุดกลายเป็นศูนย์

ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในห้องเย็นยะเยียบ ผมไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจาก...ความว่างเปล่า

พ่อจากไปตอนตี่สี่ ห้านาที

ในเย็นวันเดียวกัน เพื่อนๆ และญาติสนิทเริ่มทยอยกันมาในพิธีสวด ทุกคนยังคงรู้สึกตกใจตั้งแต่ได้รับโทรศัพท์ ก็เพิ่งเมื่อวานนี้เองที่เราได้เจอกันและมาเยี่ยมพ่อในห้องไอซียู และสองวันก่อนหน้านั้น ดูอาการเขาแล้ว น่าจะกลับบ้านได้ภายในอาทิตย์นี้

พ่อเข้าโรงพยาบาลเพราะอุบัติเหตุแสนฮิต-หกล้มในห้องน้ำ โชคดีกระดูกไม่หัก แต่หมอบอกว่ามีกระดูกบางข้อยุบตัวทำให้ขยับลุกขึ้นมานั่งเองไม่ได้ และทำให้เขาเจ็บหลังสาหัส พ่อนอนอยู่โรงพยาบาลอาทิตย์กว่าๆ ก่อนที่พวกเราจะได้รับแจ้งว่า เขามีไข้ หายใจไม่สะดวก ต้องย้ายเข้าห้องไอซียูด่วน

เพียงอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าเอง ห้องนอนใหม่ของเขาที่บ้านใหม่ที่พวกเราช่วยกันปลูกให้ก็จะเสร็จ

ก่อนพ่อจากไป ในช่วงรอยต่อของคืนวันเสาร์ย่างเข้าวันอาทิตย์ ตอนเวลาเที่ยงคืนเศษๆ ที่ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่คนโตให้รีบไปห้องไอซียู และก่อนที่ผมจะไปยืนข้างๆ เตียงนั้น ผมกำลังอยู่ในห้องคาราโอเกะกับเพื่อน

วันนั้น หลังจากดู Academy Fantasia รอบเพลงลูกทุ่งจนเกือบจะจบรายการ เราเกิดอาการคันอยากแหกปากร้องเพลง พออยู่ในห้องสลัวๆ แห่งนั้น และจับไมโครโฟนได้ อยู่ดีๆ ผมก็เกิดระลึกขึ้นมากะทันหันว่า ตอนเป็นเด็กชั้นประถม พ่อเคยให้ผมร้องเพลงให้ฟัง ผมจำไม่ได้ว่า ร้องเพลงอะไรไป แต่ยังไม่ทันจบ พ่อก็บอกว่า “อย่างแกต้องร้องเพลงลูกทุ่ง”

ผมเคยพยายามแล้ว แต่ไม่เคยสำเร็จ คราวนี้ ในห้องนี้ ผมจะลองร้องเพลงลูกทุ่งอีก แต่แล้วผมก็ร้องได้แบบเห่ยๆ ไปสองสามเพลง ก่อนที่ต้องรีบเผ่นไปโรงพยาบาล

“ดูหน้านายไม่เห็นเศร้าเลยเนอะ” เพื่อนคนหนึ่งทักขึ้นเมื่อเห็นผมในงานสวดศพวันแรก แล้วผมก็ได้ยินคำทักทายอย่างนี้อีกหลายหนหลายครั้งในวันอื่นต่อๆ มา

“พ่อเป็นคนร่าเริงมั้ง คงไม่อยากให้ใครเศร้า” ผมบอกผ่านๆ แล้วก็เหลือบไปดูรูปภาพขาวดำในกรอบขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าโลงศพสีขาว ผมมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งในนั้น เขาสวมแว่นสีชา ในชุดสูท เขาเป็นใครกันแน่?

ผมพยายามนึกถึงเหตุการณ์ในวัยเด็กกับความทรงจำอื่นๆ ที่มีกับเขาคนนี้ แต่ดูเหมือนสิ่งที่พอจะนึกออกไม่แตกต่างอะไรกับควันธูปจางๆ ตรงกระถางแถวๆ นั้น

หลายปีมาแล้ว ผมเคยโกรธพ่อมากพอรู้ว่า เขามีเมียน้อยอยู่ต่างจังหวัด-อีกคน เป็นเมียน้อยคนที่สองของเขา ตอนเด็กๆ เราสี่พี่น้องเคยเจอเมียน้อยคนแรกพร้อมเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะโตพอๆ กับน้องสาวผม

วันนั้นสองแม่ลูกลึกลับมาปรากฏตัวที่ประตูหน้าบ้านพร้อมกล่องของขวัญเบ้อเริ่มเพื่อมาอวยพรวันเกิดของพ่อในเดือนธันวาคม เขาไม่อยู่บ้านเช่นเคย เราปล่อยให้เขาทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็กลับไปอย่างเงียบๆ แต่นั่นก็หลายปีมาแล้ว ครอบครัวนั้นน่าจะเป็นประวัติศาสตร์ แต่พ่อก็สามารถสร้างอีกประวัติศาสตร์หนึ่ง พ่อมีลูกสาวอีกหนึ่งคนแอบซ่อนไว้ ไกลถึงเชียงราย

ผมเคยเก็บความโกรธนั้นไว้นานหลายปี ใจหนึ่งก็คิดว่า การที่พ่อเป็นคนเจ้าชู้ ทำผู้หญิงท้อง มีลูก ผลกรรมนั้นเลยตกมาที่ผม ‘ผมเลยเป็นเกย์’ ไง

คิดได้แบบนั้น ผมก็รู้สึกดีนะครับ เพราะหาคนๆ หนึ่งมารับผิดชอบกับสิ่งที่ผมเป็น แต่พอต่อๆ มา เมื่อผมเข้าใจตัวเองมากขึ้น เมื่อผมเข้าใจโลกมากขึ้น ผมกลับไปคิดเรื่องนั้นอีกครั้ง และพบว่า การที่ตัวเราคิดโทษอะไร หรือใครอย่างนั้น มันไม่ได้เกี่ยวกันเลย มันคืออคติต่อสิ่งที่เราเป็นต่างหากที่ทำให้เราแสวงหา "หาเหตุ" กันเอาเองทั้งนั้น มันช่างเลื่อนลอยสิ้นดี

การเป็นเกย์ ทอม ดี้ หรือกะเทย ไม่เห็นต้องไปโทษใคร เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ผิด หรือสิ่งที่ชั่วร้าย เพราะฉะนั้นหากไปคิดว่า ต้องโทษบุพการี หรือผู้เป็นพ่อที่เป็นคนเจ้าชู้ หรือโทษพ่อที่ไม่มีบทบาทและไม่ทำตัวเป็นแบบอย่างให้ลูก ก็น่าสงสัยอยู่

ลองคิดดูนะครับ หากข้ออ้างเหล่านี้เป็นจริง การไม่มีพ่อที่ทำหน้าของพ่อ หรือมีบทบาทแบบพ่อ เป็นสาเหตุหนึ่ง ผมคิดว่า เด็กกำพร้าทั้งหลายในโลกก็น่าจะเป็นเกย์ ทอม ดี้ หรือกะเทยไปจนหมด

สำหรับพ่อผม ผมรู้สึกปล่อยวางกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตัวเองอายุมากขึ้น ผมไม่คิดโกรธอีกแล้วที่เขาทำตัวเป็น “คาสซาโนวา” ยิ่งหลังจากได้คุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งเกี่ยวกับพ่อของหล่อน ผมเริ่มเข้าใจชีวิต และยอมรับความแตกต่างและไม่สมบูรณ์แบบของคน พ่อของเพื่อนผมคนนี้ก็เป็นเซลล์แมนและมีเมียน้อยเหมือนกัน

“เป็นเรื่องธรรมดาของคนเดินทางที่ห่างบ้านนะ ก็มักจะมีบ้านเล็กบ้านน้อย...” เพื่อนผมบอก พอได้ยินอย่างนั้น ผมก็รู้สึกดีขึ้น ไม่เหลือความโกรธอะไรอีกแล้ว แต่ผมกลับนึกถึงละครเวทีเรื่อง “อวสานเซลส์แมน”

ในวันหนึ่งของงานสวด พอเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก แล้วถามว่า พ่อเป็นอะไร (...ถึงเสียชีวิต) ผมบอกว่า “พ่อเป็นเซลส์แมน”

ช่วงงานสวดศพทั้งหมดรวมห้าวัน และอีกหนึ่งวันสำหรับลอยอังคาร ผมออกไปร้องเพลงกับเพื่อนๆ จน ดึกรวมสี่วัน หากญาติๆ กับพี่น้องรู้เข้า คงบอกว่าผมอุบาทว์มาก สำหรับผม ผมเพียงแต่รู้สึกว่า การไปร้องเพลงลูกทุ่งคงเป็นสิ่งหนึ่งที่อาจจะทำให้ผมกับพ่อรู้จักกันมากขึ้นก็เป็นได้

ในเวลานั้น ผมพยายามนึกถึงแต่เรื่องดีๆ ที่เกี่ยวกับเขา ในห้วงคำนึง นอกจากพ่อเป็นคนร่าเริง คุยสนุก และสามารถชวนคนแปลกหน้ามาพูดคุยด้วยได้เสมอ

ผมพยายามนึกถึงคำสั่งสอนของเขา มันค่อนข้างลางเลือน แต่มีสิ่งหนึ่งที่พอจำได้ พ่อเคยกินเงินเดือนสูง ส่งน้องๆ เรียน พ่อเคยเป็นผู้จัดการในบริษัทขายบุหรี่ และชอบย้ำว่า ถ้าใครในบ้านสูบบุหรี่จะเตะออกไปนอกบ้านเลย มันคงทำให้ผมเกลียดควันบุหรี่เป็นชีวิตจิตใจ และอีกเรื่องที่พ่อชอบพูดคือ พ่อเคยถูกเพื่อนรักโกงเงิน “อย่าไว้ใจใครเกินร้อย เราต้องมีทางถอยหลังบ้าง” ผมจำคำนี้ได้ดี

บางที ผมก็ไม่รู้ว่า ใครเป็นคนแปลกหน้า ระหว่างเรา คงเป็นเพราะพ่อไม่ค่อยอยู่บ้าน และพอผมโตแล้ว ผมเองก็เป็นฝ่ายไม่ค่อยอยู่บ้านเสียเอง เวลาเจอหน้ากันที ไร ผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องอะไรกับเขา เราไม่มีประวัติศาสตร์ร่วมกัน แต่ผมจะลูบหลังเขาเบาๆ เมื่อถึงวันที่ผมต้องเอาสตางค์ไปส่ง แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรพิเศษหรอกนะ บอกแต่ว่า ไม่ต้องเป็นห่วง ผมเอาตัวรอดได้

งานวันเผาศพ ผมยังคงได้ยินคำถามจากเพื่อนๆว่า ทำไมดูหน้าตาไม่เห็นเศร้าเลยล่ะ ผมก็ยังคงตอบไปอย่างเดิมว่า “พ่อเป็นคนร่าเริงมั้ง คงไม่อยากให้ใครเศร้า...”

บรรดาแขกที่มาในงานวันนั้นมีมากมายจนผมแน่ใจว่า พ่อต้องดีใจแน่ๆ และไม่อยากเห็นใครต้องเศร้า

ถึงเวลานั้นแล้ว

ประตูอัตโนมัติของห้องเผาศพค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ หลังจากดอกไม้จันทน์ดอกสุดท้ายถูกโยนเข้าไปในกองเพลิงข้างใน ผมเป็นคนสุดท้ายที่ส่งดอกไม้นั้น พ่อกำลังจะจากไปแล้วอย่างเป็นทางการ ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวตอนนี้ ช่างดูเชื่องช้าไปหมด

ผมรู้สึกหน่วยตาเริ่มร้อนๆ ผมรีบคว้าผ้าเช็ดหน้าออกมาซับมันไว้ ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่า ที่ผมรู้สึกเช่นนั้นเป็นเพราะบรรยากาศพาไป ผู้คนรอบข้างกำลังสะอึกสะอื้น หรือเป็นเพราะเพลงไทยที่กำลังบรรเลงอย่างโศกและส่งเสียงดังกระหึ่มท่วมหัวใจอยู่ทั่วบริเวณนั้น หรืออาจจะเป็นเพียงเพราะควันธูปบางๆ ที่ลอยมาจากแถวนั้น

บอกต่อกันไป : Little Big Film Project 10 ที่ลิโด้ มีหนังรักครบทุกรส หญิง-ชาย ชาย-ชาย หญิง-หญิง เริ่มเรื่องแรกแล้ว 31 สิงหาคม พลาดไม่ได้กับ Queens (สเปน) Blue (ญี่ปุ่น) และ Soap (เดนมาร์ก) น่าจะตั้งชื่องานว่า Mini Gay & Lesbian Film Festival ท่าจะดี

-end-

All rights served.