Sunday, January 14, 2007

ครั้งหนึ่งในชีวิต

เลิกแอบเสียที / วิทยา แสงอรุณ Metro Life นสพ. ผู้จัดการวันเสาร์ vitadam2002@yahoo.com 13-14 Jan 2007

กล้องวิดีโอพร้อม ผู้อ่านบทพร้อม ผู้กำกับประจำที่ ทุกคนกำลังรอคอยผู้มาเยือนอย่างใจจอใจจ่อ และแล้วหนุ่มน้อยอายุราวยี่สิบคนหนึ่ง ก็ก้าวเข้ามา เขากำลังยืนยิ้มน้อยๆ อยู่ตรงหน้าเวทีที่ไม่ห่างไกลจากพวกเรานัก

“ไหนลองแนะนำตัวเองสั้นๆ ครับ” ผู้กำกับประกาศอย่างอารมณ์ดี

ทุกคนมองไปที่เขาคนนั้น รอคอยคำพูดแรกของหนุ่มผมสั้นเกรียน ท่าทางเหมือนนักเรียนมากกว่าจะเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายตามใบสมัครที่เขาเพิ่งกรอกเสร็จ สังเกตดูคร่าวๆ จากสีหน้า แววตา และท่าทาง ขณะที่เขาแนะนำตัวต่อหน้ากล้อง มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาดูต่างจากคนอื่นๆ ที่เคยมายืนอยู่ตรงนั้นมาก่อน สงสัยคงเป็นเพราะ...ความมั่นใจ

บทสนทนาที่นำมาทดสอบกับเขาคือบทหนุ่มคนหนึ่งที่มีแฟนเป็นผู้ชาย แต่เพื่อนๆ และคนรอบข้างของเขาไม่รู้ แม้ทั้งสองกันเป็นแฟนกันมานาน ในบท เขาทั้งสองกำลังแซวๆ และพูดจาจีบกันตามประสาคนรัก

หนุ่มผมเกรียนเริ่มการแสดงของเขา ดูเขาเกร็งเล็กน้อยที่ต้องพูดตามบทที่บอกไว้ในกระดาษ แม้เขาจะจำได้หมดเกือบทุกคำพูด มันก็ยังดูไม่เป็นธรรมชาติ ผู้กำกับบอกขึ้นมาว่า ไม่ต้องพูดตามบทแล้ว ให้คิดเอาเองว่าอยากจะพูดอะไร ผู้ช่วยผู้กำกับจึงเริ่มด้นกลอนสด “เป็นชุด” และแล้วหนุ่มคนนั้นก็ต่อบทสนทนาได้อย่างลื่นไหลจนน่าแปลกใจ

คุณผู้อ่านครับ ที่ผมเขียนอยู่นี้ เป็นขั้นตอนหนึ่งทั่วๆ ไป ในการค้นหา ไม่ใช่สิ...ต้องเรียกว่า ควานหาเลยล่ะ ควานหานักแสดง “เป็นจำนวนมาก” สำหรับหนังเรื่องใหม่ที่พวกเรากำลังเตรียมดำเนินการถ่ายทำ

ดูๆ ไป ไม่ได้ยากอะไรหรอกครับ เพราะเป็นไปตามกระบวนการของมัน แต่สิ่งที่ยากและสร้างความหนักใจให้กับทีมผู้สร้างอยู่เสมอก็คือ จะหาคนที่ “เหมาะสม” กับบทที่สุดได้ยังไง? พวกเขาอยู่ที่ไหน? คำถามที่ถามจนไม่อยากถามก็คือ แล้วเขาจะรับบท “ชายรักชาย” ได้หรือเปล่า?

ผมไม่อ้อมค้อมหรอกนะครับว่า ผมกำลังจีบคุณผู้อ่านที่สนใจอยู่ให้มาร่วมงานกัน…สักครั้ง

คุณผู้อ่านที่ติดตาม “เลิกแอบเสียที” คงพอทราบแล้วนะครับว่า งานอีกอย่างของผมก็คือ ทำหนัง จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจยึดเป็นอาชีพเลย แต่ยิ่งทำยิ่งสนุก เพราะผมได้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับมนุษย์ และอีกอย่างคือ มันทำให้ผมมีเพื่อนมากขึ้น

ทีมของเราไม่คิดจะทำหนังเกี่ยวกับหญิงชายทั่วไป เพราะมีคนทำเยอะแล้ว แต่จะทำเฉพาะหนังที่เกี่ยวกับคนรักเพศเดียวกันเท่านั้น และสื่อสารเรื่องราวที่เป็นประโยชน์ ไร้อคติแอบแฝง นี่เป็นจุดยืนที่เราเริ่มต้นมา และยังศรัทธาอยู่

หนังเรื่องที่แล้ว “เรนโบว์บอยส์ เดอะมูฟวี่” (กำลังออกเป็นวีซีดี สิ้นเดือนมกราคมนี้) ทำให้ผมมั่นใจขึ้นกับสิ่งที่ทำเพราะได้รับแรงใจสนับสนุนจากผู้อ่านคอลัมน์นี้เสมอมา ตั้งแต่เริ่มทำ จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ มันเหมือนมีใครบางคนยืนยิ้มให้เราอยู่ รอยยิ้มนั้นจึงยังประทับอยู่ในความทรงจำเสมอ

ตอนนี้ผมต้องการแรงสนับสนุนอีกแล้วล่ะครับ นึกๆ ดู แล้วจะไปป่าวประกาศที่ไหน ถ้าไม่ใช่คอลัมน์นี้ ซึ่งเป็นช่องทางที่จะสื่อสารถึงผู้คนได้ในวงกว้าง แล้วผมอาจจะได้พบใครบางคนที่นึกไม่ถึง

อย่างหนุ่มน้อยคนนี้ไง ตรงหน้าเรานี้ เรายังไม่ได้ตัดสินใจเลือกเขาเข้าทีมนักแสดงนะครับ แต่สิ่งที่เขาแสดงออกมาก็ซื้อใจผมไปแล้วครึ่งหนึ่ง

การแสดงของเขาโดยไม่ได้พูดตามบท ดูไม่เคอะเขินเลยสักนิด มือไม้ ไม่ได้ปัดป่ายไปมา เขานิ่งมากๆ และพูดต่อบทสดๆ ได้อย่างดี มีสมาธิ จนผมมั่นใจแล้วว่า “เกย์ดาร์” ของผม ยังคงใช้งานได้อยู่ แม้ในยุคสมัยนี้ จะดูใครว่า ใครเป็นเกย์ ใครไม่เป็นเกย์ เริ่มยากขึ้นทุกที ผมมองหน้าผู้กำกับ เหมือนรู้กันว่า คนนี้แหละ “ตัวจริง” คนหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ ผู้กำกับฯ ซึ่งเป็นเพื่อนรักของผมเอง มาบ่นๆ ให้ฟังว่า หานักแสดงค่อนข้างยาก ผมชักสงสัย ทั้งๆ ที่เขาก็มีนักแสดงหน้าใหม่อยู่ในสต็อคเป็นกะตั้ก บวกกับงานที่ตัวเองทำอยู่ ก็คือ สอนและหานักแสดงหน้าใหม่ป้อนวงการหนังไทย นักแสดงดังๆ หลายคน ก็เป็นลูกศิษย์เขามาก่อน เขายังรู้สึกหนักใจที่ต้องมาหานักแสดงให้กับหนังเรื่องนี้อยู่เหรอ?

แล้วผมก็เข้าใจ...ปัญหาเดิมๆ ครับ มีนักแสดงที่เหมาะกับบท แต่ตัวนักแสดงเอง และตัวผู้กำกับเอง ไม่แน่ใจว่า ทำไป ทำมาจะเล่นบท “เกย์” ได้หรือเปล่า เราเคยเจอปัญหานี้แล้วในหนังเรื่องแรก สารภาพเลยล่ะครับว่า เป็นเรื่องน่าลำบากใจสำหรับทั้งทีมงานสร้าง และผู้แสดงคนอื่นๆ

มีเพียงสิ่งเดียวล่ะครับที่จะทำให้งานนี้ เดินหน้าต่อไปได้ นั่นคือ ความจริง และความจริงใจ ผมเชื่ออย่างนั้น

หลังจากทดสอบความสามารถอื่นๆ ของผู้สมัครหน้าใหม่คนนี้ไปแล้ว ผู้กำกับหันมาถามผมว่า “มีอะไรจะถามเขาอีก?” ผมลังเลอยู่พักหนึ่ง ไม่แน่ใจว่า จะทำให้ใครในโลกนี้ ลำบากใจหรือเปล่า แต่ด้วย ความจริงและความจริงใจที่เราต้องรู้จักกัน ผมเลยถามน้องคนนี้ไปเลยว่า

“น้องครับ เคยไปเที่ยว ซาวน์น่า มั๊ยครับ” พูดแล้ว ผมก็รู้สึกว่า ในห้องนั้น ดูเงียบวังเวงผิดปกติ

สิ่งที่ผมมั่นใจและคาดหวังจะเห็นหลังจากถามคำถามนั้นก็คือ น้อง “หน้าใส” คนนี้จะเปลี่ยนเป็น “น้องหน้าแดง” แทน แต่เปล่าเลย! เขาตอบกลับมาอย่างเรียบๆ ว่า “เคยครับ ไปกับเพื่อนหลายคน”

เกย์ดาร์ของผมยังใช้ได้อยู่จริงๆ

ดูเขาจะผ่อนคลายยิ่งขึ้นกว่าเดิมหลังจากบอกสิ่งนั้นออกมา ผมเลยถามรายละเอียดอื่นๆ ว่า เขาเคยไปเที่ยวที่ไหนมา และเขารู้สึกยังไง เขาไม่ได้เล่ารายละเอียดทั้งหมด หรือเขาอาจจะตั้งใจจะไม่เล่าหมดก็ไม่อาจทราบได้ แต่จากการสัมภาษณ์นั้น ผมก็พบว่า ที่บ้านเขารู้แล้วว่า เขาเป็นเกย์ และเขาเป็นอีกคนหนึ่งที่หลุดพ้นจากห่วงกังวลแล้ว

คนรุ่นใหม่ย่อมไม่เหมือนคนรุ่นเก่า หรือ เขาเพียงโชคดีกว่าคนอื่นๆ ที่ได้เป็นตัวของตัวองซะที? ผมไม่ค่อยแน่ใจที่จะสรุปอะไร

เขาเล่าเรื่องที่บ้านให้พวกเราฟังเหมือนเล่านิทานสนุกๆ เล่าไปหัวเราะไป ผมบอกตัวเองในใจว่า คนอย่างนี้แหละ ที่ผม “ควานหา” อยู่ ถ้ามีมาเยอะๆ คงจะมหัศจรรย์ใจมากๆ และหากเขาเข้ามาอยู่ในทีมนักแสดงหนังเรื่องใหม่นี้ จะไม่สร้างความหนักใจให้กับคนอื่นๆ ทั้งที่เป็นเกย์ หรือไม่เป็นเกย์ เพราะทุกคน ไม่ต้อง “ปิดบังอำพราง” อะไรกันอีกแล้วในการทำงาน

ผู้กำกับก็เข้าใจ ไม่ต้องเดา คนสอนการแสดงก็ยกตัวอย่างอะไรๆ ได้อย่างเปิดกว้าง ไม่ต้องระวัง หรือมัวแต่กลัวจะกระทบความรู้สึก หรือทำให้คนนั้นระแวงในเจตนา คุณผู้อ่านครับ หมั่นไส้ผมเถอะครับ ถ้าผมจะเรียกสิ่งนี้ว่า นี่แหละ “อานุภาพแห่งการเลิกแอบ”

หนังยาวเรื่องใหม่ที่เราเตรียมงานกันอยู่ จะถ่ายทำกันอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาน้อยและเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ กำหนดฉายกลางปีนี้ ผมกับเพื่อน คงมีเวลาน้อยลงกว่าเดิมที่จะไปนั่งหน้าสีลม หรือเดินเตร่ที่สยามเพื่อหานักแสดงมาร่วมงาน เลยขออนุญาตพื้นที่ตรงนี้...

หากคุณเป็นคนมั่นใจ ไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่กลัวคนจะรู้ หรือคุณเป็นผู้อ่านที่มีเพื่อนที่คุณคิดว่า น่าจะส่งเพื่อนเข้าประกวด เพราะเพื่อนคนนี้เหมาะเหลือเกินที่จะเล่นหนังตลก เรามีบทให้เลือกหลายบท รวมทั้งบทนักแสดงประกอบอีกนับสามสิบชีวิตที่รอคนเหมาะๆ มาสวมอยู่ หรือเพียงแค่อยากจะหาประสบการณ์เล่นๆ ในชีวิตสักครั้งกับการรับบท “เป็นตัวเอง” ส่งอีเมล พร้อมรูปที่ดีที่สุดของคุณ และคำแนะนำตัวสั้นๆ มาที่ผม vitadam2002@yahoo.com

หนังเรื่องนี้ยังไม่มีชื่อเป็นทางการ เราเรียกกันไปพลางๆ ตอนนี้ว่า “ซาว์น่า”

บอกต่อกันไป : รายการเด็ดที่ไม่ควรพลาด ได้ความรู้และอาจได้เพื่อนใหม่ “ชวนไปชม ภาพเชิงสังวาสของเพศเดียวกันในจิตรกรรมฝาผนัง” จัดโดยกลุ่มอัญจารี เป็นรายการทัวร์เยี่ยมวัดสองแห่งในกทม. พร้อมผู้บรรยายที่รู้จริง รับประทานกลางวันร่วมกัน ทั้งชายหญิง และเหล่าคนรักเพศเดียวกัน มาได้หมด วันเสาร์ที่ 17 กุมภาพันธ์ นี้ เวลา 11.00-16.00 พบกันหน้า พิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ มีค่าใช้จ่ายบ้าง ไม่มาก ติดต่อรายละเอียด 086-677-9009 หรือ info@anjaree.net / www.anjaree.net

-end-
All rights reserved.

5 comments:

Anonymous said...

พี่วิทย์ประกาศหานักแสดงเลยเหรอเนี่ย สงสัยจะหาคนเล่นยากจริงๆ rbb-the movie จะวางแผงแล้ว ดีจัง ได้กำหนดการที่แน่นอนเมื่อไหร่ บอกด้วยนะคะ

Anonymous said...

สาวอิสานรอรัก
จะขอสมัครเป็นบท "ปลาพยูน" ค่ะ
เพราะคุณวิทยาบอกให้ สมัครมาเล่นเป็น "บทตัวคุณเอง"

ส่องกระจกหลายรอบแล้วค่ะ
เหมาะกับบท ปลาพยูน มากที่สุดค่ะ
เอ่อ.. ถ้าคุณยอดจะถ่ายทำ สารคดี ปลาพยูนเกย์
สาวอิสานรอรักสมัครเป็นคนแรกเลยค่ะ

...
เข้าเรื่องจริงๆ เสียที
ความจริง ถ้าไม่ติดที่หน้าที่การงาน
ที่มีคนยกมือไหว้เราอยู่ตลอดเวลา
(ความจริงเราก็ว่า เราหน้าตาดีนะ)
สาวอิสานรอรัก จะมาสมัครค่ะ
เมื่อ คิดถึงผลกระทบที่อาจจะเกิดขึ้นต่อ
อาชีพ และความก้าวหน้าในชีวิต
... เลิกแอบเสียทีก็จริง(ตามประเด็น)
แต่มันต้องมีผลกระทบเกิดขึ้นกับ
ชีวิตธรรมดาๆ พื้นๆ ของสาวอิสานรอรัก แน่ๆ ค่ะ
ผลกระทบที่ว่า คงมีทั้งทางทีดี และที่ไม่ดี
เลิกแอบได้ก็จริง แต่มันคงไม่ได้ในทุกอาชีพค่ะ
โดยเฉพาะอาชีพที่ต้องอาศัยภาพลักษณ์แห่งความน่าเชื่อถือ

สาวอิสานรอรักขอเป็นเพียงผู้สนับสนุน
และเป็นผู้ชมที่ดี ดีกว่าค่ะ

...
ว่าแล้วก็ขอตัวไป "กินหญ้าทะเล" ก่อนนะคะ
ช่วงนี้ ทะเลเปลี่ยนไปมากค่ะ
"หญ้าทะเล" หากินยากขึ้น

ม๊วบๆๆๆ (เสียงคิดหญ้าทะเล)

Anonymous said...

หวาดดดดดีพี่ยอด

เอาจริงเหรอนี่!!! เรื่องที่จะสร้างเกี่ยวกับ ซาวน่า
นึกว่าคุยกันขำขำ

ให้ช่วยอะไรก็กริ๊งกร๊างมาบอกละกันครับพี่

ปล.รายการไม่ได้ฟังเลยครับ ยังเป็นช่วงวันเสาร์ดึกๆเหมือนเดิมป่าวอะ

Anonymous said...

พะยูน ไม่ใช่ปลานะครับ
แถวอิสานมีหญ้าทะเลด้วยหรือครับ

คริ คริ คริ

(แซวเล่นๆนะน้อง : )

big

คิวว์ said...

กำลังกระจายข่าวให้ค่ะ

คนที่ไม่เคยเที่ยวซาวน่า สมัครได้อ่ะป่าวอ่ะ